Η κριτική και αυτοκριτική στο σύνολο της αριστεράς θα κινηθεί ακριβώς όπως κινήθηκε προεκλογικά. Εύκολα.
Όσοι δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ θα πιστεύουν στην αυτοεκπληρούμενη προφητεία ότι η νίκη της ΝΔ οφείλεται σε όλα όσα απέδιδαν προεκλογικά στο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να είναι διατεθειμένοι να κάνουν καμία αυτοκριτική.
Όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και λένε για αυτοκριτική πιθανότατα θα το κάνουν με το γνωστό ομφαλοσκοπικό tunnel vision, λες και μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνει αυτοκριτική.
Και στο τέλος, θα γίνει αυτό που γίνεται πάντα, ο καθένας θα εστιάζει σε ένα απόσπασμα της πραγματικότητας, θα το ερμηνεύει βολικά για τον ίδιο αγνοώντας την συνολική εικόνα, κυρίως για να αποδώσει ευθύνη χωρίς να επιχειρεί να βρει λύση.
Και έτσι, μέσα από ένα κατακερματισμένο σύμπαν πολλαπλών ερμηνειών όπου κανείς δεν μπορεί να συμφωνήσει με κανέναν, στην κοινή γνώμη θα επικρατεί ακόμα πιο ισχυρά το κυρίαρχο αφήγημα, όχι απαραίτητα γιατί η κοινή γνώμη το πιστεύει, αλλά αφενός γιατί δεν υπάρχει άλλο, αφετέρου γιατί ακούγεται στερεοφωνικά και στην διαπασών χωρίς να σβήνει.
Και φοβάμαι πολύ ότι όλο αυτό θα οδηγήσει τελικά στο να μην προσπαθήσει κανείς να καταλάβει πραγματικά, με όρους πολιτικούς αλλά κυρίως κοινωνικούς, για ποιο λόγο μετά από τόσες συμφορές και σκάνδαλα το 40% του εκλογές σώματος πήγε και ψήφισε αυτή τη ΝΔ και της έστρωσε για μία ακόμη φορά το δρόμο της αυτοδυναμίας, αυτή τη φορά διασπώντας και τόν αριστερό αντίλογο και την όποια εναλλακτική κυβερνησιμότητας για τά επόμενα χρονιά.
Ακόμα και αυτοί που θέλουν να κάνουν ένα βήμα πίσω και να καταλάβουν, μιλούν για “κίνδυνο ορμπανοποίησης” της χώρας, δείχνοντας ότι δεν έχουν αίσθηση του πού ακριβώς τοποθετείται σήμερα η Ελλάδα στον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη.
Δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει με τα αναλυτικά εργαλεία που επιλέγουν να χρησιμοποιούν οι άνθρωποι ή με την απουσία τους, αλλά δυστυχώς η ουσία είναι ότι αυτά που ακούγονται από χθες, και από τα κόμματα και από τους δημοσιογράφους, δείχνουν ότι δεν θα προσπαθήσει να καταλάβει κανείς τίποτα. Και αυτό είναι το χειρότερο.
