Απλοί αναλογικοί; Α, μπα…the winner takes it all
Διάβαζα τις προάλλες που ο Πορτοσάλτε έλεγε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα κομμουνιστική κι αναρωτιόμουν: Τι να εννοεί άραγε όταν λέει κομμουνιστική; Κομμουνιστική κατά την έννοια του όρου ή κομμούν-νηστική; Κι άρχισα να το ψάχνω.
Κατά τη ρομαντική αντίληψη «η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες». Όλοι οι έλληνες έχουν από ένα ονομαστικό μερίδιο πατρίδας, μια μετοχή να πούμε. Οι ψηφοφόροι μοιάζουν να έχουν προνομιακές μετοχές και οι μη ψηφοφόροι (παιδιά ως επί το πλείστον) έχουν κοινές, μη προνομιακές. Αυτοί μέχρι να μεγαλώσουν δε θα ψηφίζουν για διοικητικό συμβούλιο. Ή κι αρκετά αργότερα κατά άλλους πιο… απολυτίκ απολιτίκ!
Μετά ήρθανε κι οι ξένοι επενδυτές, αγόρασαν μετοχές, ρευστοποιήσιμα μερίδια Ελλάδας δηλαδή κι έχουν κι αυτοί λαμβάνειν μέρισμα. Έτσι η Ελλάδα δεν ανήκει πλέον μόνο στους Έλληνες αλλά και στους επενδυτές. (Ποτέ δε κατάλαβα γιατί τους λέμε επενδυτές αφού τελικά μας γδύνουν, αλλά επί του παρόντος το αφήνω ασχολίαστο). Αναρωτιόμουν στο μεταξύ, γιατί η ξενοφοβία δεν ισχύει για τους ξένους επενδυτές παρά μόνο για κάτι τρισεξαθλιωμένους πρόσφυγες κι απελπισμένους μετανάστες, αφού στο κάτω-κάτω αυτοί οι ρημαγμένοι δε θα πάρουν καν μέρισμα. Αλλά ας γυρίσω πάλι στο θέμα.
Αυτοί με τις προνομιακές μετοχές «ψηφουλκούν» κάθε τέσσερα χρόνια για πρόεδρο του Δ.Σ. Κι όποιος διαγωνιζόμενος μαζέψει περισσότερα ψηφαλάκια από τον καθένα εκ των υπολοίπων είναι ο νικητής. Κι όποιος νικήσει τα παίρνει όλα που λένε και οι Abba. «The winner takes it all». Μαζί κι ένα bonus εδρών, κάτι σα jackpot ένα πράμα. Και γίνεται αρχηγός. Και κάνει ότι θέλει. Αυτό λέγεται ενισχυμένη αναλογική.
Κι αυτή η πανάρχαια δασκάλα, η ιστορία, ακούραστα μας διδάσκει (αλλά εμείς αντιστεκόμαστε σθεναρά να διδαχθούμε) πως κάθε φορά που ο ένας, ο πρώτος, αποτυγχάνει, τη ζημία την πληρώνουν όλοι. Αυτό λέγεται απλή αναλογική.
Κι εφόσον αυτή την ιστορία την είδαμε για χρόνια να επαναλαμβάνεται πάλι και πάλι, μέχρι που φτάσαμε στην τελική χρεωκοπία, στα χρηματιστήρια των λεφτών μας και των αξιών μας, ε… τότε έχει δίκιο ο Πορτοσάλτε, αλλά μόνο κατά το ήμισυ. Η Ελλάδα είναι πράγματι μια χώρα κομμουνιστική, αλλά μόνο στη ζημιά. Στο κέρδος (πουν’το, πουν’το, nato, δε θα το βρεις…) ισχύει ο άλλος κανόνας. Των Abba. The winner takes it all, the loser’s standing small… μέχρι Κωνσταντίνου και Ελένης. Μη το παίρνεις αψήφιστα! Δεκαεννέα και σήμερα…
