Μοναδικός εκπρόσωπος του περιοδικού «Σχεδία» στη πόλη μας ο Αντώνης του ποιοτικού και πρωτοποριακού περιοδικού που συστήθηκε το 2013 για την υποστήριξη της προσπάθειας των αστέγων και των κοινωνικά αποκλεισμένων ανθρώπων να ενταχθούν ή να επανενταχθούν στον κοινωνικό ιστό.
Παράλληλη προσπάθεια του περιοδικού είναι η ευαισθητοποίηση του πληθυσμού γύρω από τα ζητήματα της έλλειψης στέγης, της φτώχειας, του κοινωνικού αποκλεισμού, με τρόπο που δεν θα εστιάζει μόνο στο πρόβλημα, αλλά θα προτάσσει, θα αναδεικνύει λύσεις, θα στέκεται απέναντι στη ζωή και στα κοινωνικά ζητήματα με έναν ενεργό, αισιόδοξο τρόπο.
Ο Αντώνης Σούκερης ο δικός μας πωλητής και ανταποκριτής του περιοδικού, παραμένει ένας περήφανος, τίμιος και πάντα χαμογελαστός μαχητής βρίσκοντας τη λύση ζωής στην Σχεδία.
Χείμαρρος στην διήγηση, μας εμπιστεύτηκε τα 47 χρόνια της ζωής του.
Γεννήθηκε στα μέρη μας από γονείς που ήρθαν από τα Επτάνησα. Τρία αγόρια στην οικογένεια που όμως έχασαν τον πατέρα τους όταν ο Αντώνης ήταν επτά χρόνων. Στήριγμα μοναδικό η μητέρα στο πατρικό του Περισσού που όμως το «πήρε» το ποτάμι στην μεγάλη πλημμύρα του 1995.
«Μετακομίσαμε στο νοίκι και στήσαμε νέα ζωή, μας είπε. Τελείωσα το εξατάξιο Γυμνάσιο της πόλης μας και πήγα να μάθω Ηλεκτρολόγος εγκαταστάσεων. Δύσκολοι οι τεχνικοί αγγλικοί όροι και εγώ δεν ήξερα αγγλικά. Η μητέρα μου δεν είχε λεφτά για τα αγγλικά. Έτσι δεν τα κατάφερα.
Λίγα τα γαλλικά του σχολείου και με το je m’appelle Antoine δεν μπόρεσα να κάνω καριέρα. Τα επόμενα οκτώ χρόνια ήμουν καλά στην Ιντρακόμ. Σκληρή δουλειά στην αποθήκη αλλά μαζί με τους Ολυμπιακούς Αγώνες που τελείωσαν, τελείωσε και η δουλειά. Μας διώξανε το 2004.
Βρήκα δουλειά το 2005 σαν security ως το 2009. Μετά ήρθαν τα μνημόνια αλλά ψάχναμε για δουλειά και δεν βρίσκαμε τίποτα. Από το 2010 ως το 2016 ήμουν άνεργος αλλά ευτυχώς ζούσε η μητέρα και βοηθούσε οικονομικά και ψυχολογικά. Όμως έφυγε και η μητέρα και μένα μου έμεναν 100€ για να ζήσω από τη διαφορά του ενοικίου του πατρικού μου. Πως να ζήσεις με 100€;
Πήγαινα το βράδυ στο άλσος και μάζευα μπουκάλια μπύρας να τα πουλήσω για να βγάλω χαρτζιλίκι, να επιβιώσω. Ρώταγα παντού, έκανα διαφημιστικά, έψαχνα παντού.
Φαγητό έπαιρνα από την εκκλησία, όπως όλοι..
Και ήταν τότε που ήρθε η Σχεδία. Και ήταν τότε που αποφάσισα να ενταχθώ σε μια νέα προσπάθεια που με ώθησε ξανά προς τη ζωή.
Τώρα το παλεύω. Τώρα τα καταφέρνω και βοηθάω και τον αδελφό μου, αλλά δεν προλαβαίνω να πάρω φαγητό πια από την εκκλησία. Δουλεύω στο δρόμο 10 ώρες στο κρύο και στη ζέστη.
Πουλάω περίπου 450 περιοδικά το μήνα αλλά μετά τα 380 κομμάτια βγάζω τα 25 ένσημα του μήνα. Μεγάλη δουλειά τα ένσημα. Το 2019 ο υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Πετρόπουλος ενέταξε τους πωλητές της Σχεδίας στον ασφαλιστικό φορέα. Είμαι 47 χρόνων, το παλεύω και θέλω ακόμη 20 χρόνια.»
Τον ρωτήσαμε τι θέλει να πει στον κόσμο.
« Ευχαριστώ, θα πω. Στον κόσμο που με στηρίζει. Είναι ήρωες αυτοί που παίρνουν το περιοδικό από το υστέρημα τους γιατί δεν βρίσκεις εύκολα ανθρώπους για να σε βοηθήσουν. Όπως και γω είμαι ήρωας που τρέχω και παλεύω για να πουλήσω, πάνω κάτω, με κρύο βροχή και καύσωνα. Πολλοί με αποφεύγουν λέγοντάς μου ότι παίρνω επιδόματα. Κοινωνικά επιδόματα δεν πήρα ποτέ ούτε από το κράτος ούτε από τις κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου.»
Τελειώνοντας τη μπύρα που ήπιε χωρίς να χρειάζεται να πάρει πια το μπουκάλι, μας ευχαρίστησε και μας ευχήθηκε.
Σε μας, έμεινε η χαρμολύπη και ένα μάθημα ζωής για γερά στομάχια.
Au revoir Antoine..Στη Δεκελείας θα τα λέμε.
Dekeleias Team
