Το περασμένο ΣΚ βρέθηκα εκδρομούλα στο Ναύπλιο. Εκεί που περπατούσα στα στενά, βλέπω ξαφνικά μπροστά μου τον Ιάκωβο, παλιό φίλο που τα ‘φερε η ζωή και χαθήκαμε.
– «Τι κάνεις βρε παλιόφιλε, πώς από δω;» του λέω.
– «Ήρθαμε εκδρομή από τα Τρίκαλα με το ΚΑΠΗ, αλλά χάσαμε την πεθερά μου.
Μπέρδεψε τα πούλμαν και μπήκε μέσα σε ένα άλλο ΚΑΠΗ, γι’ αυτό δεν έχω χρόνο να τα πούμε, θα σε πάρω τηλέφωνο.»
Φεύγει αλαφιασμένος, αλλά ξαφνικά γυρνάει και αρχίζει να βγάζει από τις τσέπες του καμιά δεκαριά γλυκά τυλιγμένα σε χαρτοπετσέτες.
– «Τι είναι αυτά που τα βρήκες;» τον ρωτάω.
– «Εδώ παρακάτω ήταν ένας τύπος κουστουμαρισμένος με ένα κουτί γλυκά και όποιον έβλεπε τον χαιρετούσε δια χειραψίας και τον κερνούσε. Το πήρα πρέφα και πέρασα από μπροστά του κάμποσες φορές. Ούτε που θυμόταν ότι με είχε ξανακεράσει.»
– «Καλά, όλα μου τα δίνεις;» τον ρωτάω απορημένος.
– «Δεν μου αρέσουν οι εργολάβοι» μου απαντάει και χάθηκε τρέχοντας….
