Πολιτική Κουζίνα – Συνταγές επιτυχίας
MENU Β. Πίτσες μπλε
Γειά σας!
Σε συνέχεια του χθεσινού μας άρθρου για την πολιτική κουζίνα, η dekeleias.gr πιστή στο ραντεβού της, θα σας παρουσιάσει απόψε μία ακόμα, τόσο γνωστή, όσο και αγαπημένη συνταγή, που χαρακτηρίζεται από διαχρονικότητα και που κυρίως θεωρείται ως έδεσμα «ευρείας αποδοχής».
Πιάτο ημέρας 11 και σήμερα
Πίτσες μπλε σε διάφορες παραλλαγές.
Έδεσμα ιδιαίτερα δημοφιλές. Παρουσιάζεται ιδιαίτερη αύξηση της κατανάλωσής τους κατά τη διάρκεια προεκλογικών περιόδων ή κατάθεσης αντιλαϊκών νομοσχεδίων. Στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους είναι ότι ως εδέσματα δεν τρώγονται αλλά χάφτονται.
«Χάφτω» στην κυριολεξία σημαίνει ότι καταπίνω κάτι ολόκληρο ή αμάσητο, ενώ με τη μεταφορική έννοια σημαίνει ότι υιοθετώ μια άποψη ακριβώς ως έχει, ανυποψίαστα, δίχως να τη σκεφτώ, δίχως καν να μπω στον κόπο εξετάσω αν είναι λανθασμένη ή ενδεχομένως δόλια.
Κοινωνιολογικώς, από μια μερίδα πιτσών μπλε, όσο μεγάλη και να είναι, περισσότερο ενδιαφέρον φαίνεται οτι παρουσιάζει το γεγονός ότι μια αρκετά μεγάλη μερίδα του κόσμου, έχει εντονότατη τάση να χάφτει επαναλαμβανόμενα το συγκεκριμένο έδεσμα «μετά μανίας» και με «τάμα ανοίας», πρόθυμη δηλαδή να καταπιεί φανατικά, αμάσητες τις πίτσες της συγκεκριμένης απόχρωσης, λες και της κατανάλωσής τους έχει προηγηθεί τάμα ιερό σε κάποιο φανταστικό άγιο, να παραμείνει οικειοθελώς, σε μια μετέωρη κατάσταση «ανοίας» μπροστά σε ότι τύπο πίτσας μπλε κι αν της σερβιριστεί. Για αυτό το λόγο άλλωστε, οι «πίτσες μπλε» βρίσκονται ψηλά στην ιεραρχία των προϊόντων ευρείας αποδοχής και κατανάλωσης. Ας δούμε όμως τώρα τα βασικά στοιχεία της δομής τους και τη βασική διαδικασία παρασκευής τους.
- Απαραίτητα συστατικά:
- Ζύμη βάσης (κοινού-τύπου)
- Τυρί χouda (άμεση ή έμμεση, παραλλαγμένη ή κεκαλυμμένη)
- Χρώμα μπλε φανατίκ (λόγω ακριβού ρεύματος αποφεύγουμε πλέον το ελεκτρίκ)
- Υλικά διάφορα, αναλόγως του θέματος στο οποίο αναφέρονται (βλ. παρακάτω)
Παρασκευή:
Βάση της πίτσας είναι πάντοτε η ίδια ζύμη. Ομοιογενής λαϊκή μάζα που πλάθεται τεχνηέντως ως χαμηλό επίπεδο, στρογγυλό ή εν γένει αγωνιώδες (χωρίς γωνίες δηλαδή) σχήμα, έτσι ώστε να εξυπηρετεί την εύκολη τοποθέτηση των επιμέρους υλικών, τα οποία αποτελούν την ειδοποιό διαφορά και μας οδηγούν στο εκάστοτε θέμα στο οποίο αναφέρεται το τελικό παρασκεύασμα. Ας δούμε τώρα δύο απλά παραδείγματα από πίτσες μπλε, κοινού τύπου, για γίνει περισσότερο κατανοητή η δομή τους:
Παράδειγμα 1. Στην πολιτική κουζίνα, η πίτσα μπλε που αναφέρεται στην οικονομική ανάπτυξη, φέρει στη λαϊκή βάση της επιμελώς τοποθετημένα «φούμαρα» για να προσδίδουν γεύση καπνιστού μπέικον ως προϊόν ευημερίας, μαζί με ψιλοκομμένες πιπεριές ή/και χοντροκομμένες παπαριές, από επαΐοντες τεχνοκράτες επί οθονών κι εντύπων, τόσο όσο χρειάζεται για να είναι η γεύση ελαφρά και διακριτική, με σκοπό να δημιουργείται ένα αίσθημα αισιοδοξίας κορεσμού, ότι δηλαδή, κάποια στιγμή θα έλθει και η πολυπόθητη ανάπτυξη και τότε θα χορτάσουμε ολοσχερώς. Ως τότε θα επιδείξουμε την απαραίτητη υπομονή που είναι πάντα αρετή, κι αν είναι η αρετή και αρκετή, εμείς οι πολλοί, θα χορτάσουμε ολοσχερώς από φούμαρα σε μια πολύ βολική κατάσταση διαβίωσης. Και τότε η πολυπόθητη τώρα οικονομική ανάπτυξη, ποσώς θα ενδιαφέρει εμάς τους πολλούς και βολεμένους και θα παραμείνει ως αξία ευτελής στο ενδιαφέρον μόνον ολίγων. Σημαντικό που πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι οι πίτσες μπλε πασπαλίζονται πάντα με κίτρινο τυρί χouda διαφόρων τύπων, ενώ το απλό, κατά τη λαϊκή έκφραση “κασέρι”, αποφεύγεται λόγω έλλειψης ρευστότητας.
Παράδειγμα 2. Στις πίτσες μπλε που αναφέρονται σε θέματα της υγειονομικής πολιτικής και του ΕΣΥ, στα επιμέρους υλικά της αρεσκείας μας, προσθέτουμε απαραιτήτως κι ένα μήλο, είτε αλεσμένο είτε ψιλοκομμένο ή ακόμα και σε φέτες, καθότι ως γνωστόν, ένα μήλο την ημέρα το γιατρό τον κάνει πέρα.
Σημαντική σημείωση: στη μεταμοντέρνα πολιτική κουζίνα, επικρατεί ήδη η άποψη ότι στις πίτσες μπλε που αναφέρονται σε θέματα πολιτισμού, στα επιμέρους υλικά της αρεσκείας μας, πρέπει να προσθέτουμε και αποφάγια ή άλλα γενικά απορρίμματα. Αυτό γίνεται για πέντε βασικούς λόγους. Πρώτον γιατί ο πολύς κόσμος έχει φάει τα τελευταία χρόνια πολύ σκουπίδι σε θεατρικές παραστάσεις και άλλες καλλιτεχνικές δράσεις. Δεύτερον γιατί διάφορα σκουπίδια απόκτησαν -άγνωστο πως- ιδιαίτερη υπεραξία την οποία και απέδειξαν στη συνέχεια, φτάνοντας να γίνουν ακόμα και υπουργοί πολιτισμού ή διευθυντές του εθνικού θεάτρου. Τρίτον γιατί η οικονομική κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, οδηγεί όλο και περισσότερο στην ανάγκη τα σκουπίδια μας να γίνουν εκμεταλλεύσιμα (κάτι σα να μετατρέπουμε την κρίση σε ευκαιρία που λέει και κάποιος, δυστυχώς, γνωστός μας). Τέταρτον γιατί η οικονομική κατάσταση στην οποία έχουμε – όχι άμοιρα – αναγκαστεί να βρεθούμε, έχει οδηγήσει πολύ κόσμο να τρώει σκουπίδια, ακόμα και απευθείας από τους κάδους και πέμπτον, γιατί όχι μόνο στα πλαίσια της ανακύκλωσης, αλλά και κατά τη γενικότερη έννοια, η σωστή διαχείριση των σκουπιδιών, όπως και να το κάνεις, είναι πολιτισμός!
Και μια ακόμα χρήσιμη παρατήρηση: Για να γίνουν οι πίτσες μπλε πολύ μαλακές ώστε να χάφτονται ευκολότερα και να μη δημιουργούν δυσπεψίες, δυσπιστίες και άλλα παρόμοια προβλήματα, αλλά και για να πάρουν αυτό το ιδιαίτερο μπλε, καθάριο γαλάζιο χρώμα που τις κάνει να ξεχωρίζουν, βάζετε το φούρνο σε ότι θερμοκρασία θέλετε και την τηλεόραση στο Σκάι.
Θα επανέλθουμε σύντομα με άλλες ακόμα πιο ενδιαφέρουσες συνταγές επιτυχίας της πολιτικής κουζίνας. Μέχρι τότε μη ξεχνάτε…έντεκα και σήμερα!
