Χθες το βράδυ, εμείς, που στηρίζουμε με το αίμα της καρδιάς μας την ΑΕΚ, σε όλη την πονεμένη, την συντριπτικά προσφυγική διαδρομή της, που την ακολουθούμε με πείσμα και πάθος φλογερό και κάψιμο στο στήθος, στις αποτυχίες και τις επιτυχίες, σε κάθε νίκη και ήττα της, στους αποκλεισμούς της, αξιωθήκαμε να ζήσουμε και να προσκυνήσουμε τη δικαίωση του αθόρυβου αλλά περιούσιου έπους της.
Και όσοι βρέθηκαν στο γήπεδο, μέσα και έξω, με το φορτίο τόσων ετών στους ώμους, και όσοι πήγαν με την προσμονή της βέβαιης στέψης μας, και όσοι παρακολουθήσαμε τον τελικό από το σπίτι. Ο κόσμος είναι λυτρωτική μαγεία όταν αγαπάει αληθινά και το δείχνει με κάθε τρόπο. Και η αναμονή και η προσδοκία και τα φορτία και τα άλγη και η καθαρή αγωνία γίνονται γλυκύτερα και ευεργετικότερα, όπως και τα χρόνια που πέρασαν χωρίς διακρίσεις.
Ήταν σαν να μεταφερθήκαμε σε ένα ξέφωτο με γέλια φωνές τραγούδια και δάκρυα στο οποίο κυμάτιζαν κίτρινες φανέλες και σημαίες με τον δικέφαλο, εμποτισμένες στον ιδρώτα, το αίμα και τα δάκρυα, του Κώστα Νεγρεπόντη, του Κλεάνθη Μαρόπουλου, του Τρύφωνα Τζανετή, του Ανδρέα Σταματιάδη, του Στέλιου Σεραφείδη, του Κώστα Νεστορίδη, του Μίμη Παπαϊωάννου, του Λάκη Νικολάου, του Θωμά Μαύρου, του Χρήστου Αρδίζογλου, και τόσων άλλων, που, μετά από τους παλαίμαχους βιρτουόζους, τις μεγάλες μορφές, αλλά με την ίδια θέρμη και ψυχή, λάτρεψαν την ΑΕΚ και την έφτασαν στην κορυφή, χωρίς να υπολογίζουν κούραση, ξενύχτια, τραυματισμούς, όπως ο «Πρίγκηπας του Νερέτβα», Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο Στέλιος Μανωλάς, ο Τόνι Σαβέβσκι, ο Βασίλης Δημητριάδης, ο Βασίλης Τσιάρτας, ο Ηλίας Ατματσίδης, ο Ντέμης Νικολαΐδης, ακόμη και ο Νίκος Λυμπερόπουλος, που, αν και το όνομά του είχε ταυτιστεί με έναν παραδοσιακό αντίπαλο της ΑΕΚ, κατάφερε να αγαπηθεί από τους φιλάθλους της Ένωσης και να ζήσει μαζί της σημαντικές στιγμές στα συνολικά επτά χρόνια που φόρεσε τη φανέλα της σε δύο θητείες (2003-08 και 2010-12). Με την ΑΕΚ άλλωστε πανηγύρισε τον μοναδικό τίτλο της καριέρας του, το Κύπελλο Ελλάδας του 2011.
Με εντυπωσίασε και με συγκίνησε βαθιά ο τρόπος των φίλων άλλων ομάδων που δημοσίευσαν τις σκέψεις τους και έσπευσαν να υποκλιθούν στην καταφανή υπεροχή και το μεγαλείο της ΑΕΚ. Διάβασα και άλλες δημοσιεύσεις εμπαθείς και κακεντρεχείς οι οποίες το μόνο που μας απέδειξαν είναι πως δεν έχουν αισθήματα για να τους αγγίζει το γνήσιο πνεύμα του ποδοσφαίρου, η προσφυγιά, ο πόνος, η δίκαιη καθ’ όλα στέψη μιας πολύ παιδεμένης ομάδας και της διαδρομής της. Στοιχηματίζω πως αυτοί που έγραψαν όσα έγραψαν δεν έχουν βρεθεί ούτε μια φορά στη ζωή τους στο γήπεδο, δεν έχουν κλάψει και ξενυχτήσει για την ομάδα τους, δεν έχουν φορέσει κασκόλ και σκουφάκια, δεν τους έχει τρυπήσει το κρύο ως το κόκαλο, προκειμένου να παρακολουθήσουν ένα κρίσιμο ματς, δεν ξέρουν τι θα πει προσφυγιά και φτώχεια, δεν τους έχει χαράξει το πρόσωπο η αγωνία, δεν έχουν συντροφεύσει κατ’ ελάχιστον τα ιδανικά μιας τέτοιας ομάδας όπως είναι η Ένωση.
Ό,τι και να γίνεται, προς όπου και να προσπαθούν να μας οδηγήσουν οι όψιμες κιόλας στρατιές των οπαδών, εμείς, κάθε που φυσάει αυτό το χρυσό τελικά αεράκι της ΑΕΚ, πάντοτε θα συναντιόμαστε για να γιορτάζουμε το «μαζί» στο άπλετο χρυσό φως, αφήνοντας εσαεί το «εγώ» μας έξω από το γήπεδο, στο σκοτάδι του και το δηλητήριό του.
Ευγνώμονες, για όλα, στον υπέροχο Ματίας Αλμέιδα!
Επειδή αυτό και μόνο αυτό σημαίνει και είναι η πραγματική κορυφή στο φινάλε· η ΕΝΩΣΗ. Τιμή και Δόξα αιώνια στους φιλάθλους μας που έχασαν τη ζωή τους μέσα στα γήπεδα.
Τιμή λαμπρή και Δόξα αιώνια στην ΑΕΚΑΡΑ ΜΑΣ.
Για την φωτογραφία, θερμά ευχαριστώ στον Γιωργος Κουτσουλης 
