Ο Γιάννης Τομπούλογλου ανάμεσα στη «συναίνεση» και τις αντιφάσεις
Η εικόνα του Δημάρχου Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας, Γιάννη Τομπούλογλου, στα εγκαίνια του κοινόχρηστου χώρου «Τουραλί» το μεσημέρι της 26ης Οκτωβρίου, να κόβει από κοινού την κορδέλα με τον προκάτοχό του Γιάννη Βούρο, δεν ήταν μια απλή στιγμή τυπικής ευγένειας. Ήταν μια πολιτική στροφή με σαφές μήνυμα «συναίνεσης», ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι στην πρώτη ανακοίνωση του Δήμου για τα εγκαίνια δεν υπήρχε καμία αναφορά στους πρώην δημάρχους και στη συμβολή τους στο έργο. Η επιλογή να μετατραπεί τελικά η τελετή σε «τελετή ενότητας» φανερώνει τη νέα επικοινωνιακή στρατηγική του Δημάρχου, ο οποίος επιχειρεί να αποδράσει από τα πολιτικά αδιέξοδα που τον έχουν φέρει σε δύσκολη θέση — και μάλιστα με πανελλαδική αρνητική δημοσιότητα.
Το πρόσφατο κλείσιμο με το αυτοκίνητό του ατόμου με αναπηρία στο πάρκινγκ του γηπέδου της ΑΕΚ κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα, σε συνδυασμό με τις ανεπαρκείς εξηγήσεις που δόθηκαν, έχει πλήξει σοβαρά το προφίλ του Δημάρχου και έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Την ίδια στιγμή, οι δηλώσεις του Παντελή Γρετζελιά κατά της Φιλιώς Χαϊδεμένου — της «ψυχής» του Μουσείου Μικρασιατικού Ελληνισμού — άνοιξαν νέο κύκλο αντιπαραθέσεων, δείχνοντας ότι η διοίκηση δεν μπορεί να αποστασιοποιηθεί από τη συγκρουσιακή λογική του παρελθόντος.
Η εικόνα αυτή επιβαρύνθηκε ακόμη περισσότερο από τη δημόσια επίθεση του ίδιου του Παντελή Γρετζελιά σε υπάλληλο του ΠΠΙΕΔ, την οποία κατηγόρησε ότι “ρουφιανεύει”, χωρίς καμία αντίδραση ή προστασία εκ μέρους της δημοτικής αρχής. Η σιωπή της διοίκησης άφησε εκτεθειμένη την εργαζόμενη, προκαλώντας σκληρή και δημόσια αντίδραση του Σωματείου Εργαζομένων, που στάθηκε ανοιχτά στο πλευρό της.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο Γιάννης Τομπούλογλου προσπαθεί να εμφανιστεί ως εκφραστής θεσμικής συνέχειας και ενότητας, υπογραμμίζοντας χαρακτηριστικά ότι το έργο του Τουραλί: « … ξεκίνησε επί Γαϊτανά (άραγε πως αποδεικνύεται αυτό όταν το έργο έχει μητρώο του 2018!), συνεχίστηκε επί Βασιλόπουλου και Βούρου και ολοκληρώθηκε επί των ημερών του». Με λόγια περί «έργων που ενώνουν» και «πολιτικής εγγύτητας», επιχειρεί να μετατοπίσει το επίκεντρο από τις κρίσεις του τελευταίου διαστήματος στο αμφιλεγόμενο πεδίο του «έργου και της καθημερινότητας».
Ωστόσο, η ρητορική της συναίνεσης αναιρείται στην πράξη. Η περίπτωση του έργου «Κένταυρος» είναι χαρακτηριστική: ενώ η αντιπολίτευση έχει εκφράσει συμφωνία επί της αρχής, αντιδρά όμως στο περιεχόμενο της σύμβασης και τα ανύπαρκτα σχέδια, επισημαίνοντας ζητήματα διαφάνειας και διαδικασίας. Παρ’ όλα αυτά, ο Δήμαρχος δεν δείχνει καμία διάθεση διαλόγου, αρνούμενος να αξιοποιήσει μια σπάνια ευκαιρία συνεννόησης.
Την ίδια στιγμή, ο Γιάννης Βούρος — λίγες εβδομάδες μετά την προσχώρησή του στη Νέα Δημοκρατία (16 Σεπτεμβρίου) — φαίνεται να χτίζει γέφυρες με τους οπαδούς του κυβερνητικού κόμματος, προετοιμάζοντας, όπως όλα δείχνουν, το έδαφος για ενδεχόμενη εμπλοκή του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η κοινή του παρουσία με τον Τομπούλογλου στα εγκαίνια λειτουργεί αμοιβαία επωφελώς: νομιμοποιεί την εικόνα συναίνεσης του ενός και ενισχύει την κομματική επανατοποθέτηση του άλλου.
Έτσι, τα εγκαίνια του Τουραλί αποκτούν χαρακτήρα πολιτικής σκηνοθεσίας: μια στιγμή ενότητας για το φακό, την ώρα που στο παρασκήνιο η διοίκηση παραμένει βυθισμένη σε αντιφάσεις και εσωτερικές συγκρούσεις, όπως πρόσφατα εμφανίσθηκαν και εντός του δημοτικού συμβουλίου με πρωταγωνιστή δημοτικό σύμβουλο της Νέας Χαλκηδόνας.
Στην ίδια κατηγορία είναι και η εικόνα της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου όπου αλγεινή εντύπωση προκάλεσε το σκηνοθετημένο πλάνο του Δημάρχου και του Μητροπολίτη να βρίσκονται σε απόσταση και σε διαφορετικό επίπεδο από το υπόλοιπο δημοτικό συμβούλιο στραπατσάροντας το προφίλ του «λαϊκού δημάρχου» που θέλει να παρουσιάσει.
Η «πολιτική συναίνεσης» δεν αποδεικνύεται με κορδέλες και φωτογραφίες, αλλά με σεβασμό στους ανθρώπους και με πράξεις διαλόγου. Και σε αυτό το πεδίο, ο Γιάννης Τομπούλογλου έχει ακόμη πολλά να αποδείξει και μάλλον δυσκολεύεται.
