Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανακοίνωσε με τυμπανοκρουσίες την αποστολή «μισής νταλίκας» ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Λωρίδα της Γάζας, μέσω αεροπορικής ρίψης. Μια κίνηση που παρουσιάστηκε ως ένδειξη ανθρωπιάς και διεθνούς αλληλεγγύης, αλλά που μοιάζει περισσότερο με επικοινωνιακή σταγόνα στον ωκεανό των αναγκών. Εν μέσω πολιορκίας, καταστροφής και ανθρωπιστικής κρίσης χωρίς προηγούμενο, το μήνυμα που φτάνει από την Αθήνα προς τον δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό είναι περισσότερο συμβολικό παρά ουσιαστικό.
Την ίδια στιγμή, ο πρωθυπουργός επιλέγει τη σιωπή για την πιο δραματική πολιτική εξέλιξη των τελευταίων ημερών: την απόφαση της κυβέρνησης Νετανιάχου να προχωρήσει σε πλήρη στρατιωτική κατάληψη της Γάζας. Μια απόφαση που έχει προκαλέσει διεθνή ανησυχία και πολιτική κατακραυγή, ακόμη και στο εσωτερικό του Ισραήλ.
Η ελληνική κυβέρνηση, που συχνά επικαλείται τις «κοινές αξίες» και τη «διπλωματική της ειλικρίνεια» απέναντι στους συμμάχους, σε αυτή την περίπτωση φαίνεται να αποφεύγει οποιαδήποτε δημόσια τοποθέτηση που θα μπορούσε να ενοχλήσει την ισραηλινή ηγεσία. Η αντίφαση είναι εκκωφαντική: από τη μία η προβολή ενός περιορισμένου φορτίου βοήθειας που πετά πάνω από τη Γάζα, από την άλλη η σιωπή απέναντι σε μια απόφαση που απειλεί να σβήσει και τα τελευταία ψήγματα πολιτικής λύσης στο Παλαιστινιακό.
Η εικόνα που μένει είναι μιας πολιτικής ηγεσίας που επιχειρεί να σταθεί με το ένα πόδι στο πεδίο της ανθρωπιστικής αλληλεγγύης και με το άλλο να πατήσει γερά στον πυρήνα των στρατηγικών της συμμαχιών, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει κλείσιμο των ματιών μπροστά σε μια κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Στην πράξη, όμως, δεν μπορείς να σώσεις την ανθρωπιά σου με μισή νταλίκα, όταν αφήνεις άθικτη την πολιτική που τροφοδοτεί την ίδια την καταστροφή.
