Η ευρωπαϊκή στροφή στην πολεμική οικονομία υπό τις νουθεσίες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ με στόχο οι πολεμικές δαπάνες να ανέλθουν στο 3.5% του ΑΕΠ με ένα πακέτο 800 δις οδηγεί σε έναν εντεινόμενο μιλιταρισμό, ο οποίος θα αφαιρέσει κονδύλια από τις κοινωνικές δαπάνες. Η υγεία, η παιδεία, η κοινωνική πρόνοια, η κατοικία, το επίπεδο διαβίωσης εκατομμυρίων πολιτών βρίσκονται στο στόχαστρο της πολεμικής μηχανής διαγράφοντας, αν δεν τους σταματήσουμε, ένα μέλλον εφιαλτικό.
Μέσα από την διαδικασία των υπερεξοπλισμών, η Ε.Ε. μετατρέπεται σταδιακά σε έναν υπερκρατικό στρατιωτικό μηχανισμό, απομακρυνόμενη πλήρως από τις διακηρυγμένες αρχές της Ειρήνης και της Αλληλεγγύης”.
Στο βωμό της πολεμικής βιομηχανίας, λοιπόν, με αφορμή την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, θυσιάζεται το κοινωνικό κράτος, ενώ συγχρόνως υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων μέσω πληθωρισμού, ακρίβειας και ανεργίας.
Στο βαθμό δε, που προετοιμάζεται ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θυσιάζεται η ίδια η ζωή των ανθρώπων που θα σταλούν στο μέτωπο. Η ανθρωπότητα κινδυνεύει. Η γενοκτονία στην Γάζα εξελίσσεται δίπλα μας. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, μας προειδοποιεί. Η ειρήνη και η δικαιοσύνη είναι πλέον στα χέρια των λαών.
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ακολουθώντας πιστά και με υπερβάλλοντα ζήλο τα βήματα των ευρωπαίων εταίρων ψήφισε την αύξηση, των ήδη υπερβολικών πολεμικών δαπανών, που αντιπροσωπεύουν το 3.2% του Α.Ε.Π (δεύτερη χώρα σε δαπάνες επι του Α.Ε.Π στην Ευρώπη)προσθέτοντας άλλα 25 δις ευρώ έως το 2030, εκτοξεύοντας τις εξοπλιστικές δαπάνες σε πάνω από το 5% του ΑΕΠ για τα επόμενα χρόνια.
Αυτή η πολιτική δεν είναι μόνο άδικη, είναι και βαθιά επικίνδυνη, καθώς οδηγεί τη χώρα σε μια διαρκή κούρσα εξοπλισμών χωρίς τέλος, που καμία και κανέναν δεν κάνει ασφαλή. Άλλωστε η πραγματική ασφάλεια δεν έρχεται με βόμβες, αλλά με αξιοπρεπή ζωή, δουλειά, παιδεία, υγεία, δικαιώματα και πολιτισμό για όλες, όλους, όλα.
Οι τεράστιες δαπάνες για εξοπλισμούς οδηγούν ταυτόχρονα σε μείωση των κοινωνικών δαπανών (υγεία ,παιδεία, στέγη , υποδομές, κοινωνικές υπηρεσίες κλπ), οδηγούν σε έναν νέο μεγάλο δανεισμό, και προδιαγράφουν μια λιτότητα χωρίς τέλος για τους εργαζόμενους.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι εργαζόμενοι, η νεολαία και το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας είναι ανάγκη να αναπτύξουν ένα μεγάλο κίνημα εναντία στους υπερεξοπλισμούς, στην υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους και της Ειρήνης.
Ταυτόχρονα είναι ανάγκη να συνδεθούν παράλληλα με τον αγώνα των Ευρωπαίων εργαζομένων και των και να γίνουν μέρος των κινημάτων που αναπτύσσονται σε όλη την Ευρώπη ενάντια στις πολεμικές δαπάνες.
Απέναντι στις κραυγές του πολέμου και του φόβου, απέναντι στο διαρκές κυνήγι του κέρδους από τους καπιταλιστές εμείς λέμε: παίρνουμε την υπόθεση της ειρήνης στα χέρια μας, δεν θα γίνουμε τροφή για τα κανόνια τους, καμία δαπάνη για τους εξοπλισμούς του θανάτου, όλα για τις κοινωνικές ανάγκες. Οι λαοί δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τους εξοπλισμούς. Έχουν όμως να χάσουν τα πάντα από τη φτώχεια, την ανεργία, την καταστολή και τον πόλεμο.
Καμία συμμετοχή της Ελλάδας σε πολεμικά σχέδια και ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
Σε όποια ερώτηση η απάντηση είναι σταθερή: ειρήνη – δικαιοσύνη
