Σε μια περίοδο που τα ενοίκια παραμένουν στα ύψη και η ακρίβεια διαβρώνει καθημερινά την αγοραστική δύναμη των πολιτών, η κυβέρνηση επέλεξε να ανακοινώσει τρία νέα μέτρα κοινωνικής στήριξης. Κεντρικός πυλώνας αποτελεί η καθιέρωση ετήσιου επιδόματος 250 ευρώ προς χαμηλοσυνταξιούχους, ανασφάλιστους υπερήλικες και ΑμεΑ, το οποίο θα καταβάλλεται κάθε Νοέμβριο, με εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια.
Παράλληλα, προβλέπεται επιστροφή ενός μηνιαίου ενοικίου στους μισθωτές που εντάσσονται σε χαμηλά εισοδηματικά επίπεδα, καθώς και αύξηση κατά 500 εκατ. ευρώ στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, με έμφαση στην κοινωνική στήριξη.
📊 Οι δικαιούχοι και οι αποκλεισμένοι
Το ετήσιο επίδομα των 250 ευρώ αφορά περίπου 1,5 εκατομμύριο πολίτες, ωστόσο οι προϋποθέσεις αποκλεισμού είναι πολλές:
-
Ατομικό εισόδημα έως 7.200 ευρώ
-
Οικογενειακό εισόδημα έως 14.400 ευρώ
-
Ακίνητη περιουσία έως 200.000 ευρώ
Αυτό σημαίνει ότι ένα ζευγάρι συνταξιούχων που λαμβάνει από 800 ευρώ το μήνα (δηλαδή περίπου 19.200 ευρώ ετησίως) δεν πληροί τις προϋποθέσεις, παρότι δύσκολα ανταποκρίνεται στο κόστος ζωής μιας μεγάλης πόλης.
🗣️ Οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης
Η αντιπολίτευση κατήγγειλε τα μέτρα ως ανεπαρκή, ψηφοθηρικά και βαθιά ταξικά:
🎙️ ΣΥΡΙΖΑ: «Δεν πρόκειται για μέτρα στήριξης αλλά για φτηνά προεκλογικά πυροτεχνήματα. Όταν η σύνταξη δεν φτάνει για φάρμακα και ρεύμα, τα 250 ευρώ μία φορά τον χρόνο είναι προσβολή».
🎙️ ΠΑΣΟΚ: «Την ώρα που οι πολίτες ψάχνουν προσφορές για γάλα και λάδι, η κυβέρνηση προσφέρει ένα επίδομα που μετά βίας καλύπτει δύο σακούλες από το σούπερ μάρκετ».
🎙️ ΚΚΕ: «Προσπαθούν να παρουσιάσουν την ψευδαίσθηση στήριξης, την ώρα που τα λαϊκά στρώματα ματώνουν από την ακρίβεια, τη φορολογία και τα ενοίκια».
🎙️ Νέα Αριστερά: «Ανακοινώνουν μέτρα για το φθινόπωρο ενώ η κοινωνία ασφυκτιά τώρα. Η κοροϊδία βαφτίζεται “στήριξη” και η επιδοματική πολιτική γίνεται εργαλείο πολιτικής επιβίωσης».
Η αντίφαση είναι κραυγαλέα: την ώρα που η κυβέρνηση πανηγυρίζει για πρωτογενές πλεόνασμα 11,4 δισ. ευρώ (4,8% του ΑΕΠ), ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δεν τα βγάζει πέρα. Έτσι παρά το ότι το πλεόνασμα μεγεθύνεται οι κοινωνικές ανισότητες τραβούν και αυτές την ανηφόρα αποκαλύπτοντας αντιλαϊκές πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής. Οι χαμηλοσυνταξιούχοι, που έζησαν την κατάρρευση των εισοδημάτων τους την τελευταία δεκαετία, βλέπουν τα μέτρα ως καθυστερημένο “δώρο παρηγοριάς”.
Την ίδια στιγμή, ενοικιαστές σε μεγάλες πόλεις όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη πληρώνουν έως και το 60% του μισθού τους για στέγαση, χωρίς ουσιαστική κρατική πολιτική για κοινωνική κατοικία ή έλεγχο της αγοράς ακινήτων.
Το ζήτημα δεν είναι απλώς τεχνικό, είναι βαθύτατα πολιτικό: ποιος θεωρείται “ευάλωτος” και ποιος δικαιούται στήριξη; Και τελικά, ποια κοινωνική ομάδα αναγνωρίζεται από την πολιτεία ως άξια προτεραιότητας;
