του Ηλία Κατσιγιάννη
Σηκώσαμε χθες ένα παιδί από το αναπηρικό αμαξίδιο του να περπατήσει μπροστά από την εξέδρα των επισήμων, για ποιο λόγο;
Για να κάνουμε το κομμάτι μας; Κοίτα την ανάγκη που έχει αυτό το παιδί για να περπατήσει, να δείξει φυσιολογικό, να ξεχάσει έστω για 2 λεπτά την αναπηρία του, να το γεμίσουμε επίθετα όπως λεβέντης, γίγαντας, τεράστιος;
( Ποιοι είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι δεν είναι φυσιολογικό να κινείται ένας άνθρωπος με αναπηρικό αμαξίδιο;)
Τα 2 λεπτά που μας αναλογούν στο θέατρο της προβολής μας σε ολάκερη την ζωή μας, πέρασαν, έφυγαν και μετά θα έρθει το παρκαρισμένο αυτοκίνητο στην ράμπα, το σπασμένο πεζοδρόμιο, ο λάκκος στον δρόμο, το στενό ασανσέρ και ο πενταλεπτάκιας οδηγός που θα μας έχει κλείσει την είσοδο στο σπίτι μας για να πάρει βλίτα για την μεσημεριανή σαλάτα του…
Δεν είναι ντροπή να παλεύεις με την καθημερινότητα σου στο αναπηρικό αμαξίδιο, ούτε να έχεις μέσα στο μυαλό σου το όνειρο να σηκωθείς όρθιος και να παρελάσεις.
Ντροπή είναι να μην υπάρχει προσβασιμότητα για τους χρήστες του αναπηρικού αμαξιδίου, να μην βρίσκεται πάρκινγκ στις θέσεις ΑμεΑ, να μην υπάρχει ράμπα ΑμεΑ σε όλα τα κτίρια.
Συμπερίληψη και προσβασιμότητα για όλες τις μορφές αναπηρίας, ορατές και αόρατες !
Ντροπή είναι τα θα,θα,θα …
Ηλίας Κατσιγιάννης
