Άρθρο του Νίκου Σερετάκη*
Οι Προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ αντανακλούν το είδωλο ενός συστήματος που βρίσκεται σε σήψη και παρακμή. Κάλπες με ντεκόρ ακροβολισμένους ελεύθερους σκοπευτές και μεταλλικά τοιχία, εθνοφρουροί ανεπτυγμένοι στους δρόμους, κυβερνήτες που κυκλοφορούσαν με αλεξίσφαιρα γιλέκα. Στην κομητεία Pinal της Αριζόνα τα ψηφοδέλτια μεταφέρονταν στα εκλογικά κέντρα σε κιβώτια όπου είχαν τοποθετηθεί … GPS (!).
Σε πρώτο πλάνο δύο “μονομάχοι”, σώμα από το σώμα της ολιγαρχίας του χρήματος: καπιταλιστής ο Τραμπ, “καπιταλίστρια” δήλωνε και η Καμάλα Χάρις στο Πίτσμπουργκ. Με τις πλάτες του Ίλον Μασκ, του Ρούπερτ Μέρντοχ και άλλων ο ένας, με τη στήριξη του Τζορτζ Σόρος, του Μάικ Μπλούμπεργκ και άλλων η δεύτερη.
Στα προγράμματα και των δύο αμετάβλητες “σταθερές” η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, η εμπορευματοποίηση κάθε ανθρώπινης ανάγκης, η ώθηση της στρατιωτικοποίησης, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων για τα κέρδη των μονοπωλίων.
Το αποτέλεσμα ήταν λοιπόν προδιαγεγραμμένα αρνητικό για τα λαϊκά στρώματα των ΗΠΑ και τους λαούς όλου του κόσμου, ανεξάρτητα από τον νικητή.
Στα καθ’ ημάς, ανεξάρτητα από αναλύσεις για “γέλια” και για “κλάματα” για το ποιο αποτέλεσμα “μας συμφέρει”, ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει ξεκαθαρίσει ότι η Ελλάδα θα παραμείνει έτσι κι αλλιώς δεδομένο προκεχωρημένο αμερικανονατοϊκό φυλάκιο. Είναι άραγε συμπτωματική η επίσκεψη Πομπέο λίγες μέρες πριν τις εκλογές και τη συνάντηση Φιντάν-Γεραπετρίτη;
Το ίδιο επανέλαβε ο Κυρ. Μητσοτάκης και μετά τις εκλογές: “η στάση της Ελλάδας ως μέλους του ΝΑΤΟ και εταίρου στην Ε.Ε. είναι πάντα στάση αρχών, και αυτές δεν ετεροπροσδιορίζονται”, υπενθυμίζοντας ότι “η συνεργασία της Αθήνας με την Ουάσιγκτον υπήρξε άψογη και στην πρώτη θητεία του προέδρου Τραμπ”. Ήταν η περίοδος που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ανακαλύψει τον “διαβολικά καλό” Τραμπ και η “Αυγή” κυκλοφορούσε με ολοσέλιδη φωτογραφία του Αλέξη Τσίπρα και του Ντόναλντ Τραμπ με τίτλο “Στρατηγικοί Εταίροι”.
Η διαπάλη στο εσωτερικό της αστικής τάξης και της πολιτικής ελίτ των ΗΠΑ αφορά στην επιδίωξη ανάσχεσης της ανόδου της Κίνας. Πράγματι, η αντίθεση Τραμπ-Χάρις αφορούσε το ποια οικονομική πολιτική και ποιες προσαρμογές στις διεθνείς συμμαχίες μπορούν να εξασφαλίσουν τη συνέχιση της παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ, το εάν προτεραιότητα αποτελεί ο βασικός οικονομικός ανταγωνιστής ή ο βασικός στρατιωτικός αντίπαλος.
Ταυτόχρονα η εκλογή στην προεδρία των ΗΠΑ ενός προσώπου με τα χαρακτηριστικά του Τραμπ αποτελεί συνάμα και “επίτευγμα” των Δημοκρατικών και της άγριας αντιλαϊκής τους πολιτικής που γονάτισε τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Οι λεγόμενες “προοδευτικές δυνάμεις” που από τη μία μιλάνε στο όνομα των δικαιωμάτων και από την άλλη τα τσακίζουν, που από τη μια υποδύονται τα περιστέρια της ειρήνης και από την άλλη στηρίζουν τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, αποδείχθηκαν και στις ΗΠΑ ως ο καλύτερος “σπόνσορας” της πολιτικής αντίδρασης.
Μέσα σε αυτό το δύσκολο περιβάλλον, είναι θετικό ότι παράλληλα καταγράφεται ένα αδύναμο, αντιφατικό αλλά υπαρκτό ρεύμα που έλεγε “ούτε ο ένας ούτε ο άλλος”. Δεν πέρασε ασχολίαστο το παράδειγμα του συνδικάτου Teamsters -ενός από τα μεγαλύτερα στη χώρα – που για πρώτη φορά από το 2000 αρνήθηκε να στηρίξει τον Δημοκρατικό υποψήφιο.
Η σύνταξη του περιοδικού “The Nation” γράφει ότι “Ο Τραμπ δεν είναι η βασική αιτία των δεινών μας. Δεν δημιούργησε τις συνθήκες που του επέτρεψαν να ανέλθει. Είναι, και ήταν πάντα, ένας καθρέφτης. Είναι ο τρόπος με τον οποίο η Αμερική βλέπει τον εαυτό της.“
Το θέμα φυσικά δεν είναι να εξωραϊστεί το είδωλο μέσω κάποιου άλλου, παραμορφωτικού καθρέπτη. Το μεγάλο θέμα είναι να αλλάξει η ίδια η πραγματικότητα που είναι άσχημη, σκληρή, αποκρουστική για τους λαούς. Και εδώ η ύπαρξη ισχυρού Κομμουνιστικού Κόμματος και ρωμαλέου ταξικού εργατικού κινήματος αποτελούν τα μεγάλα ζητούμενα. Στις ΗΠΑ και όχι μόνο.
* Ο Νίκος Σερετάκης είναι μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ
Δημοσιεύθηκε στο “Ποντίκι” της 9ης Νοεμβρίου 2024
