Η Χριστίνα μας έδωσε την πρώτη της συνέντευξη με μια άνεση που δεν πρόδιδε με τίποτα μια αρχάρια ηθοποιό. Ήταν μια από τους 30 μαθητές του 2ου Γενικού Λυκείου Ν. Φιλαδέλφειας, που συνέβαλλαν στην παραγωγή μιας υψηλής σε συμβολισμούς και νοήματα σχολικής ταινίας, μικρού μήκους.
Διακρίναμε στη μαθήτρια το πάθος της για την πραγμάτωση της ταινίας. « Το αποτέλεσμα, μας είπε, ήταν μια εξαιρετική συνεργασία καθηγητών και μαθητών βασισμένη στην ιδέα του καθηγητή μας κου Θέμου Αναγνωστόπουλου. Για μένα ήταν η πρώτη φορά, αλλά το σχολείο μας έχει ήδη δημιουργήσει παράδοση. Δέχτηκα με ενθουσιασμό την πρόσκληση που για μένα ήταν πρόκληση, όταν έψαξα τις προηγούμενες ταινίες του σχολείου μας. Εκτός από το μεράκι του καθηγητή μας για μια νέα δημιουργία, διέκρινα και τη θετική ανταπόκριση κι άλλων καθηγητών να συμμετάσχουν στην παραγωγή της ταινίας.
Η συνεργασία, οι ιδέες, το θέμα, οι διάλογοι με τους συμμαθητές μας ήταν τόσο παραγωγικοί που άφησε σε όλους μας μια θαυμάσια εμπειρία και μας έδωσε κίνητρο ν ´ασχοληθούμε με τον πολιτισμό και στο μέλλον. Ο κινηματογράφος είναι η μεγάλη μου αγάπη γιατί έχει κάτι παραπάνω από την ερμηνεία στο θέατρο. Όμως οποιαδήποτε παραγωγή πολιτισμού σε μια σχολική κοινότητα έχει μεγάλη σημασία γιατί βοηθά στην άμβλυνση των σχέσεων και στην συνεργασία μεταξύ των παιδιών.»
Αυτά μας είπε η Χριστίνα πριν την προβολή – πρεμιερα και μας χάρισε μόνο την επεξήγηση του τίτλου της ταινίας.
Γιατί Νούφαρο;
«Τα λουλούδια έχουν συμβολικό χαρακτήρα. Εμείς επιλέξαμε το νούφαρο γιατί μπορεί να ζει και ν´αναγεννιέται μέσα από τον βούρκο και να αναδεικνύει την ομορφιά του. Σαν το νούφαρο, που ξυπνάει κάθε πρωί, μπορεί και ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει προβλήματα και δυσκολίες, να ζήσει και να ανθίσει ξανά».
Λίγο επιφυλακτικοί ως προς τον ερασιτεχνισμό σχετικά με τα μέσα μιας σχολικής παραγωγής, περιμέναμε την ταινία. Και με έκπληξη, από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο, η οθόνη μας καθήλωσε, ξεπερνώντας κάθε τεχνολογική ατέλεια. Θέμα σκληρό και διαχρονικό. Κοινωνικό με λεπτές ισορροπίες που απαιτεί ή την υποταγή στη μοίρα ή την απόφαση για λύτρωση. Απόφαση σκληρή αλλά θαρραλέα.
Και οι 17άρηδες μαθητές αποφάσισαν σωστά, αψηφώντας πρωτόγονες θεωρίες, ταμπού και καθωσπρεπισμούς. Αυτή η «λύση» ήταν που κατέδειξε το σεβασμό στην ανεκτίμητη ζωή μας και ταυτίστηκε απόλυτα με τον τίτλο της ταινίας. Αυτή η παράδοση του 2ου Λυκείου, που έχει ήδη βραβευτεί για τις ταινίες του με κοινωνικό και αντιπολεμικό περιεχόμενο, απέκτησε ένα πιστό κοινό.
Η ομάδα Cinetrela όπως πολύ έξυπνα αυτοαποκαλείται, δημιούργησε ήδη status. Και όπως πολύ εύστοχα ανέφερε η Διευθύντρια κα Μ. Πρέκα, σε συνθήκες δύσκολες για τους καθηγητές, η πολιτιστική αναβάθμιση σε ένα Δημόσιο σχολείο στη γειτονιά μας είναι κατάκτηση. Σαν θεατές απολαύσαμε τη χαρά των παιδιών για το δημιούργημα, συγχαρήκαμε τους καθηγητές τους και πήραμε γεύση από τα παιδιά που μας δείχνουν τον άλλο δρόμο.
