Ο βομβαρδισμός των συνειδήσεων από τον συστημικό μηχανισμό προκειμένου να πειστούν οι μάζες ότι ζουν σε μια πραγματικότητα διαφορετική απ αυτή βιώνουν έχει ως βασικό στόχο ασφαλώς την επιλογή διοικούντων που δεν θα θέσουν σε κίνδυνο τα κεκτημένα του συστήματος και θα εργαστούν για την περαιτέρω επαύξηση τους.
Στο βωμό της επίτευξης αυτού του στόχου θυσιάζονται πολλά και σημαντικά, για τα οποία χρειάζονται τόμοι για να αναπτυχθούν και όχι μια ανάρτηση.
Σημαντικότερο όλων και πιο επικίνδυνο κατά την άποψη μου είναι η επιχειρούμενη αποϊδεολογικοποίηση της κοινωνίας και ανακατεύθυνση του προσανατολισμού της προς την διαχειριστική ικανότητα των εκλεκτών. Σαφώς και έχει την αξία της και αυτή η ικανότητα, αλλά ο λόγος που γίνεται είναι επειδή το αφήγημα τίθεται κατά πολύ ευκολότερο για να πείσει. Αν δε, σερβιριστεί και με το κατάλληλο περιτύλιγμα όπως και έγινε, τότε ναι μπορούμε να μεθύσουμε από το νέκταρ της ευτυχίας που ο θεόσταλτος δέχθηκε όχι μόνο να κατοικήσει ανάμεσα μας αλλά να μας διοικήσει κιόλας.
Τι γίνεται όμως με την απόϊδεολογικοποίηση και γιατί πρέπει να επιτευχθεί… να καταρρεύσουν οι αξίες είναι η επιδίωξη, οι αξίες και οι αρχές της ζωής… λέξεις όπως δημοκρατία, ισονομία, ισότητα, δίκαιο, αλληλεγγύη και πολλές ακόμα πρέπει να εξαφανιστούν από το χάρτη. Κάθε δυνατότητα ομαδοποίησης, της αντίδρασης, της δράσης, της στήριξης πρέπει να αφαιρεθεί. Έναν – έναν θέλουν. Είναι η τελευταία γραμμή άμυνας πριν την χειραγώγηση των συνειδήσεων, πριν την παράδοση της ζωής.
Η εποχή των ντίλερ τέλειωσε… η εποχή των γκάνγκστερ είναι εδώ. Οι ντίλερ έπαιζαν με όρους αγοράς, προσφοράς και ζήτησης. Οι γκάνγκστερ όχι…
Πίσω λοιπόν απ αυτή την τελευταία γραμμή άμυνας κι εμείς… όποιοι εμείς… όχι απλά για να αντισταθούμε… για να το αλλάξουμε…
Και θα το αλλάξουμε…
