1. Σε απόλυτα νούμερα έχουν ηττηθεί όλοι. Κέρδισαν η βαρεμέρα, η απογοήτευση και μάλλον οι παραλίες. Η αποχή είναι τόσο μεγάλη που δεν δικαιολογείται από τους εποχικούς εργαζόμενους κλπ. Ψήφισαν 1 εκατομμύριο λιγότεροι σε σχέση με τον Μάιο και αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι παρά τις εκκλήσεις για συμμετοχή μεγάλη μερίδα της κοινωνίας έγραψε τις εκλογές εκεί που δεν πιάνει μελάνι…
2. Ο προοδευτικός χώρος και η Αριστερά στο σύνολό της έχει συρρικνωθεί θεαματικά, και όποιος μέσα σε αυτό επιλέγει μια στενά κομματική θέαση, για να αισθανθεί είτε επιτυχημένος είτε αποτυχημένος, εκτός από μια λάθος εικόνα για το πολιτικό φάσμα, δεν μπορεί να έχει ούτε πλήρη εικόνα του προβλήματος, χάνοντας φυσικά τη δυνατότητα να προτείνει τις λύσεις.
3. Γενικότερα, οι αναλύσεις των προηγούμενων ημερών έχουν πάει στα σκουπίδια. Τα “ο Σύριζα δεν άσκησε αντιπολίτευση”, “ο Σύριζα αντί να στραφεί αριστερά στράφηκε δεξιά και γι’αυτό έχασε” κλπ ακόμα κι αν έχουν μια βάση δεν ερμηνεύουν από μόνα τους, ούτε την καθίζηση του Σύριζα και της αριστεράς, ούτε εξηγούν το τί έχει συμβεί στον πολιτικό χάρτη. Αν ο λόγος της συρρίκνωσης του Σύριζα είναι ότι δεν στράφηκε αριστερά και ότι δεν άσκησε αντιπολίτευση, τότε γιατί ο απογοητευμένος αριστερός κόσμος δεν στράφηκε στο ΚΚΕ ή στο ΜΕΡΑ25 που άσκησαν; Μήπως γιατί ο κόσμος και μαζί του το πολιτικό φάσμα μετατοπίστηκε συνολικά δεξιότερα ή και ακροδεξιοτέρα; Ας κάνει κάποιος την πρόσθεση να μας πει αν ο κόσμος πηγαίνει δεξιά ή αριστερά.
4. Μας νοιάζει να το καταλάβουμε όλο αυτό, να καταλάβουμε τί το παράγει; ή μας νοιάζει απλά να λέμε ότι δικαιολογία μας κατέβει για να φταίει κάποιος που μας βολεύει κάθε φορά να φταίει; Μας νοιάζει το ότι η κοινωνία μετατοπίζεται ακροδεξιά ή μας νοιάζει μόνο πώς θα εργαλειοποιήσουμε αυτό που συμβαίνει για να παράγουμε βολικά αφηγήματα πιστεύοντας ότι έτσι θα ωφεληθούν τα κόμματα που ψηφίζουμε ή δεν θα ωφεληθούν αυτά που δεν ψηφίζουμε;
5. Το παραπάνω το ρωτάω γιατί μετά τις προηγούμενες εκλογές υπήρχε μια πεποίθηση ότι την κοινωνία δεν πρέπει να την κακολογούμε και ότι για όλα φταίει ο Σύριζα και μάλιστα αποκλειστικά! Την κοινωνία τελικά μπορούμε σήμερα να την κρίνουμε και να την κατακρίνουμε για τις επιλογές της; Μπορούμε, εμείς που είμαστε αριστεροί και πιστεύουμε ότι η κοινωνική συνείδηση και η ταξική είναι κάτι που καλλιεργείται και οι άνθρωποι αναμορφώνονται όταν την αποκτούν, να λέμε ότι η κοινωνία πάσχει γιατί δεν έχει κοινωνική και ταξική συνείδηση; Μπορούμε να πούμε ότι δεν έχει καν στοιχειώδεις ανθρώπινες αξίες όταν λίγες μέρες μόνο μετά από την βύθιση του πλοιαρίου στην Πύλο, κάποιοι πάνε και βάζουν τους φασίστες στη Βουλή; Μπορούμε να λέμε ότι είναι ξεφτίλα μια κοινωνία να ψηφίζει με τόσο ζήλο μια κυβέρνηση η οποία διαλύει οτιδήποτε κοινωνικό; Μπορούμε να λέμε ότι μια πολυκομματική Βουλή δεν είναι απαραίτητα ένας ανθός της δημοκρατίας, αλλά ότι με όλους αυτούς μέσα είναι γραφική ή τελικά είναι κάτι χειρότερο από γραφική; Μπορούμε να λέμε ότι τους ανθρώπους που ψήφισαν ακροδεξιά κόμματα πρέπει να τους πείσουμε να επανέλθουν στο Δημοκρατικό τόξο και να κάνουν δημοκρατικές πολιτικές επιλογές ή είναι προτιμότερο όλους αυτούς να τους αφήσουμε για πάντα να ταΐζουν τα βαμπίρ της ακροδεξιάς και ενώ η ακροδεξιά θεριεύει και επιβάλει την ατζέντα της εμείς να καταγγέλλουμε ευκαιριακά όποιον λέει ότι πρέπει να τους τραβήξουμε από τα δόντια των βαμπίρ, ότι τάχα θέλει τους φασίστες στο κόμμα του;
6. Επίσης, μας νοιάζει να μιλήσουμε για τον ρόλο των ΜΜΕ σε όλο αυτό; Σε αυτή την ακροδεξιά στροφή; Μας απασχολεί το γεγονός ότι δεν υπάρχει πραγματική δημοσιογραφία και ότι όλο το μιντιακό σύστημα δουλεύει για την Νέα Δημοκρατία, ή αυτό είναι πρόβλημα μόνο για τον Σύριζα και βολεύει τα άλλα κόμματα που θεωρούν ότι ο Σύριζα είναι “το πρόβλημα”;
7. Και στην τελική, μακάρι να ήταν τόσο εύκολο! Μακάρι να ήταν το πρόβλημα ο Σύριζα…. Να διαλυόταν και να τελείωνε. Όμως ούτε διαλύθηκε ούτε το πρόβλημα είναι κομματικό ή πολιτικό πια, αν ήταν ποτέ. Είναι πλέον βαθιά κοινωνικό. Όποιος δεν το βλέπει αυτό είναι είτε γιατί κοροϊδεύει τον εαυτό του είτε γιατί δεν είναι αρκετά αριστερός για να τον νοιάζει η κοινωνία. Γιατί όταν είσαι αριστερός, και θεωρείς ότι η κοινωνία είναι η προϋπόθεση και ταυτόχρονα το μέσο για να πετύχεις όσα διεκδικείς (τα οποία τα αποφασίζεις μαζί με την κοινωνία ως μέλος της), δεν μπορείς να μην είσαι σε βαθιά περισυλλογή σήμερα. Ας πούμε ότι ο Σύριζα διαλύεται αύριο και η κοινωνία πια απαλευθερωμένη και συνειδητοποιημένη βλέπει το φώς το αληθινό και αποφασίζει να διεκδικήσει μεγάλες αλλαγές, ή και να κάνει την επανάσταση ξερωγώ… Με ποιον θα σταθείς δίπλα δίπλα για να διεκδικήσεις όταν πάνω από το 55% της ελληνικής κοινωνίας έχει περάσει στη ζώνη του Λυκόφωτος; Υπάρχει κάπου αλλού κάποιος άλλος αγνός και αμόλυντος λαός; Μήπως απλά πρέπει τουλάχιστον κάποιο ποσοστό από το υπόλοιπο 45% να κάτσει να σπάσει τ’αρχίδια του και να βρει έναν τρόπο να συνεννοηθεί για τα βασικά;
9. Αυτό που συνέβη είναι άρρωστα μαζοχιστικό. Μια άρρωστη κοινωνία ψήφισε ένα άρρωστο κόμμα που με αρρωστημένο τρόπο διαλύει οτιδήποτε κοινωνικό, οτιδήποτε υπάρχει για να ορίζει δίκαια και να μοιράζει ισότιμα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της κοινής μας συμβίωσης με στόχο το κοινό καλό. Μιλάμε πλέον για μια κοινωνία η οποία δεν αποδέχεται την έννοια “κοινό καλό”, παρά μόνο το “εθνικό καλό”, και μοιάζει να έχει αποδεχθεί ότι δεν υφίσταται πια ως κοινωνία, αλλά μόνο ως σύνολο ατόμων (όπως έλεγε η Θάτσερ), που ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του… Αν δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτό δεν είναι απλά μια συγκυρία αλλά διαμορφώνει πλέον μια σταθερή κοινωνική συνθήκη, μια σταθερά αντικοινωνική κοινωνική συνθήκη, και δεν θέλουμε να κάνουμε τίποτα να το αλλάξουμε άμεσα, τότε το προσχηματικό “όλοι είναι ίδιοι”, αργά ή γρήγορα, από επιλογή ή από ανάγκη, θα γίνει “είμαστε όλοι ίδιοι” ή πιο σωστά “γίναμε όλοι ίδιοι”… Γιατί, το βασικό πρόβλημα μιας κοινωνικής συνθήκης, όταν αυτή επικρατεί, είναι ότι γίνεται κανονικότητα και κατασκευάζει συνειδήσεις οι οποίες μετά είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουν.
10. Μέσα σε όλο αυτό το να μην γίνουμε Ρινόκεροι είναι το επείγον, και αυτό δεν είναι ούτε ιδεολογική θέση ούτε πολιτική. Είναι οντολογική και δεν είναι θέση αλλά αξία.
