Σκέπτομαι πως αν οι τρεις κατηγορίες κάδων για τα απορρίμματα είχαν ηλεκτρονικό αισθητήριο, θα βαρούσαν νύχτα και μέρα από την ακατάλληλη σύμμειξη των επιρριπτόμενων αποβλήτων. Θα ήταν ένα σοκ για τον καταναλωτή ή έστω δημιουργία ενοχής κάθε φορά που εναπόθετε ακατάλληλο φορτίο;Αν πάλι είχαν κάμερα οι διαφορετικοί κάδοι, και έπιαναν τους παραβάτες με ποινή ένα τσουχτερό πρόστιμο, θα το ξαναέκαναν; Υπερβολικό θα μου πεις. Ακραίο. Αλλά πόση ειδική φροντίδα, σεμινάριο και χρόνος χρειάζεται για κάθε νοικοκυριό να διαχωρίζει τα απορρίμματά του πριν την απομάκρυνση. Πως γίνεται στον καφέ κάδο που προορίζεται για βιοαπόβλητα ( υπόλοιπα φαγητού, φρούτων και λαχανικών) να ρίχνουμε πλαστικά μαζί με οργανικά απόβλητα όταν το περιεχόμενό του προορίζεται για λίπασμα; Πόσο απλό είναι να καταλάβουμε ότι στον πράσινο κάδο πάνε μόνο τα απόβλητα του ανθρώπινου οργανισμού. Και στον μπλε κάδο τα πλαστικά, το γυαλί, το χαρτί και οι συσκευασίες;
Πίσω από κάθε λάθος ή βεβιασμένη μας κίνηση να πετάξουμε όλα μαζί τα σκουπίδια υπάρχουν τρεις κάθετες οικονομικές δραστηριότητες που σπαταλούν εργατοώρες για τον διαχωρισμό που οι εμείς οι καταναλωτές δεν κάνουμε. Αποτέλεσμα ; Η ανακύκλωση πάει περίπατο στα σκουπίδια. Τα βιοαπόβλητα; Το ίδιο..αντί να γίνουν παραγωγικό προϊόν. Μειώνεται ομοίως η παραγωγή ανακυκλωμένων συσκευασιών, ενώ αυξάνεται η φροντίδα καθαρισμού και πλύσης όλων των κάδων με επιπλέον εργατοώρες από την υπηρεσία καθαριότητας κάθε δήμου.
Τι σημαίνει αυτό; Αύξηση για την προμήθεια απορρυπαντικών, υπερωρίες των υπαλλήλων και επιστροφή του κόστους στον δημότη. Αν σε θεωρητικό επίπεδο καταργούσαμε τους μαζικούς κάδους απόρριψης για τα νοικοκυριά, κάτι που ήδη γίνεται σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και ολοκληρωμένα στο πρωτοποριακό νησί της Τήλου, με αντιπρόταση την αποκομιδή με ραντεβού ανά νοικοκυριό με τρεις διαφορετικές σακούλες ανά είδος απορρίμματος; Πόσο πιο παραγωγική θα ήταν η ανακύκλωση;
Πόσο πιο αποδοτική θα ήταν η επεξεργασία λιπάσματος από τα βιοαπόβλητα; Πόσο λιγότερο κόστος θα είχαν οι δήμοι και κατά συνέπεια εμείς οι δημότες από τον όγκο διακομιδής και το τέλος (χρέωση) εναπόθεσης στους Χ.Υ.Τ.Α( χώροι υγειονομικής ταφής απορριμμάτων).
Μια αντιπρόταση για υλοποίηση η οποία επιχειρήθηκε από την Περιφέρεια Αττικής επί Ρ. Δούρου ως προς την διαλογή στην πηγή, δηλαδή σε κάθε δήμο ξεχωριστά, δεν έτυχε αναγνώρισης και επιτυχίας λόγω της αδυναμίας κάθε δήμου να βρει κατάλληλο χώρο και κονδύλια για μια τέτοια επένδυση. Εξαίρεση αποτέλεσε ο Δήμος Χαλανδρίου.
Ωστόσο το πρόβλημα διογκώνεται, η κουλτούρα διαχωρισμού των απορριμμάτων ανά νοικοκυριό δεν έχει επικοινωνηθεί δεόντως στους δημότες και ο αέναος κύκλος περιβαλλοντικής μόλυνσης, επιβάρυνσης κόστους και εικόνας τριτοκοσμικής χώρας μας χαρακτηρίζει. Για να μην αναφερθώ στην επινόηση και απόφαση του νυν Περιφερειάρχη Πατούλη για τη καύση των απορριμμάτων, που επιφέρει εκτός της περιβαλλοντικής αδιαφορίας, άλλα απόβλητα….συμφεροντολογικά…
Συμπερασματικά, χρειάζεται άλλη αντίληψη, μπόλικη ενημέρωση, εξελιγμένοι και πρωτοποριακοί τρόποι συγκομιδής και μια κοινή απόφαση να σώσουμε ό,τι απομένει ζωντανό σ´αυτό τον πλανήτη. #Ημερα_Περιβάλλοντος σε συνδυασμό με τη θρησκευτική γιορτή περί φώτισης..
