MENU Γ: Αγγούρι μελάτο
Πιάτο ημέρας 8 και σήμερα
Είτε ως περιστασιακό σνακ είτε ως κύριο γεύμα, αποτελεί άλλη μια παραδοσιακή συνταγή της μετεκλογικής κυρίως διατροφής των λαϊκών στρωμάτων. Αναλόγως του πως έχει συνηθίσει να το τρώει το ευρύ κοινό, προσφέρεται είτε ολόκληρο, για όσους προτίθενται να παρέχουν τη λεγόμενη «χαλαρή ψήφο», με τη χαλαρότητα να αποτελεί τόσο αιτία όσο και αποτέλεσμα του εδέσματος, είτε κομμένο σε ράβδους, τα γνωστά ντιπ, για όσους ψηφοφόρους είναι ντιπ-για-ντιπ αδιάφοροι ή εντελώς «φυτ». Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι ότι τρώγεται δυνητικά από όλους σχεδόν τους πολίτες της επικράτειας, ανεξαρτήτως πολιτικής αφετηρίας και κινήτρου. Επειδή όμως σχετίζεται άμεσα με το εκάστοτε εκλογικό αποτέλεσμα, γι’ αυτό και είναι αναμφισβήτητα ένα έδεσμα πρωτίστως «εκλεκτό».
Στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του αγγουριού ανάγεται το γεγονός ότι ανήκει στην ίδια οικογένεια που ανήκουν και τα κολοκύθια, είτε απλά, είτε τούμπανα (βλ. συνταγή κουτοχορτόπιτας) κι ότι έχει μόνο 15-20 θερμίδες ανά 100 γραμμάρια, είναι δηλαδή χαμηλής θερμιδικής αξίας. Αυτό είναι κι ένας από τους λόγους που η τιμή του έχει κρατηθεί σχετικά χαμηλή, ιδιαίτερα στην εποχή μας που οι τιμές τραβάνε την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα. Αν βεβαίως είχε υψηλή θερμιδική αξία, τότε δε θα είχε χαμηλή τιμή, διότι θα το είχαν βάλει στο χρηματιστήριο ενέργειας, οπότε και θα μετατρεπόταν αυτόματα σε είδος πολυτελείας.
Το βρίσκει κανείς εύκολα στα οπωροπωλεία και στις λαϊκές σε όλη την επικράτεια, γι’ αυτό κι έχει κατά το παρελθόν κατηγορηθεί από πολλούς ότι είναι προϊόν λαϊκίστικο, ενώ έχει χαρακτηρίσει κι ένα ολόκληρο κόμμα ως λαϊκό. Χρήσιμο είναι να προσθέσουμε ότι επειδή το αγγούρι περιέχει νερό σε ποσοστό άνω του 95% θεωρείται ιδιαίτερα πιθανό να αποτελέσει αντικείμενο ενεργειών ιδιωτικοποίησης, από το προαναφερθέν κόμμα, τώρα που έχει αρχίσει η συζήτηση για την ιδιωτικοποίηση και του νερού. Ακούγεται δε ότι και ο αγιασμός των υδάτων θα προπληρώνεται με χρήση πιστωτικής κάρτας κι ευκολίες δόσεων. Η τελική τιμή του ύδατος ετούτου αναμένεται να εκτοξευθεί, λόγω και της υπεραξίας του αγιάσματος. Κι εφόσον όταν και αυτή η ιδιωτικοποίηση πραγματοποιηθεί θα πούμε το νερό “νεράκι”, έτσι θα οδηγηθούμε εν συνεχεία να πούμε και το αγγούρι “αγγουράκι”. Αυτή δε η κατάληξη σε -άκι, -άκη κλπ σε ότι υποδηλώνει απαξίωση είναι ειρωνεία μεν, τραγική για όλους μας δε.
Τέλος, πριν προχωρήσουμε στη συνταγή μας, αξίζει να επισημάνουμε ότι το έδεσμά μας μπορεί εκτός από αγγούρι ως κύριο συστατικό, να γίνεται και με ξυλάγγουρο ή αλλιώς γνωστό ως «ατζούρι», που στα ιταλικά σημαίνει «γαλάζιοι». (Τυχαίο; Δε νομίζω!) Το ξυλάγγουρο, αντίθετα από το αγγούρι που βγαίνει από φυτό αναρριχώμενο στην πολιτική, με συγκεκριμένη καλλιέργεια και μέσα από συγκεκριμένες πολιτικές διαδικασίες, παράγεται αρκετά πιο εύκολα, ακόμα και σε τηλεοπτικές γλάστρες ή πολιτικά μπαλκόνια.
Ανήκει κι αυτό στην ίδια οικογένεια των κολοκυθοειδών. Στα πλαίσια της γενικότερης οικογενειοκρατίας, μπορεί εύκολα να διαδέχεται και να αντικαθιστά το αγγούρι σε όλες τις συνταγές επιτυχίας της πολιτικής κουζίνας. Σε κάθε περίπτωση η καλλιέργεια και των δύο απαιτεί ιδιαίτερα προσεκτικό και επιμελές πότισμα (νεποτισμός).
Απαραίτητα συστατικά:
Ένα ευμεγέθες αγγούρι κοινό ή εναλλακτικά ξυλάγγουρο, καθαρισμένο ή όχι
Αγνό μέλι ανθοεφορίας
Ψωμί (προαιρετικά)
Παρασκευή:
Η παρασκευή του δε χρειάζεται καμία ιδιαίτερη προετοιμασία. Βουτάμε τη ράβδο στο μέλι και το τρώμε είτε όπως μας analογεί, είτε όπως μας ευχαριστεί, καθότι, ως γνωστόν, το αγγούρι άλλοι το τρώνε και ζορίζονται κι άλλοι το τρώνε και δροσίζονται. Δηλαδή σε άλλους προκαλεί σοβαρά προβλήματα δυσανεξίας και σε άλλους προκαλεί ευχαρίστηση ή ακόμα και στιγμιαία ευφορία. Προσοχή όμως χρειάζεται κατά την κατανάλωσή του, καθώς ουχί σπανίως, δύναται να λειτουργήσει ως παράδοξο και να προκαλέσει έντονη «δυσφορία λόγω εφορίας».
Εναλλακτικά σε περιόδους έντονης ανέχειας, μπορεί να τρώγεται και με συνοδεία ολίγου ψωμιού ή άλλου αρτοσκευάσματος, υπό το σκεπτικό του «θα το φάμε που θα το φάμε το προγραμματισμένο το αγγούρι, τουλάχιστον να μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το πρόγραμμα είχε «αρτιότητα», ήταν «χωστολογημένο» με ακρίβεια (είτε μαθηματική, είτε μητσοτακική) και ότι στο τέλος, παρότι το αγγούρι δε το αποφύγαμε, τουλάχιστον φάγαμε και λίγο ψωμί με μέλι και λόγω αυτής της “αρτιμέλειας”, αποφύγαμε τη μεταμέλεια με τα μέλια, για να μη γίνουμε οι “κοψοχέρηδες” της επόμενης μέρας.
Ενδιαφέρουσα παρατήρηση: στη σύγχρονη πολιτική κουζίνα το μέλι κατατάσσεται στα finger foods μεγάλης θρεπτικής αξίας, καθώς έχει ιστορικά αποδειχθεί ότι σπάνια υπήρξε πολιτικός που δεν πιάστηκε να έχει βουτήξει το δάχτυλο στο μέλι. Όσοι δεν το έκαναν ή δεν πιάστηκαν να το κάνουν ή δεν κατηγορήθηκαν έστω και αδίκως για κάτι τέτοιο, δέχονται διαχρονικά, δριμεία κριτική από τους αντίπαλους πολιτικούς, κατηγορούμενοι για εγκληματική “αμέλεια”, ως ανίκανοι και επικίνδυνοι δια το συμφέρον του τόπου… που συνηθίζουν να συγκεντρώνονται, διαμαρτυρόμενοι διότι μερίδα αυτών «χαλάει την πιάτσα».
Για να αποφεύγεται η λεκτική παρεξήγηση ανάμεσα στο “μέλι” και στα “μέλη” διαφόρων επιτροπών, συμβουλίων κλπ, χρησιμοποιείται περισσότερο ο αγγλικός όρος «honey». Προφέρεται δε διαφορετικά αναλόγως ποιος το λέει. Αν το λέει πολιτικός ακούγεται ως «χώνει», ενώ αν το λέει πολίτης ακούγεται ως «χάνει». Είτε με τη μία όμως είτε με την άλλη προφορά, το νόημα και το αποτέλεσμα πονάει πάντοτε το ίδιο.
Στο επόμενό μας άρθρο θα σας παρουσιάσουμε ένα επίσης κοινό έδεσμα, που αποτελεί τρανταχτή απόδειξη ότι είναι ο λαός μας εκείνος ο οποίος εισήγαγε πρώτος την ανακύκλωση ως κοινωνική αξία και αγαθό, αλλά και τρόπο επιβίωσης.
Σας αποχαιρετούμε προς το παρόν με μερικούς στίχους του μεγάλου μας συνθέτη Βασίλη Τσιτσάνη: «μην απελπίζεσαι και δε θ’ αργήσει κοντά σου να ‘ρθει μια χαραυγή. Κάνε λιγάκι υπομονή. 8 και σήμερα…
