Τι περιμένεις πια;
Οταν γράφονται αυτές οι γραμμές ακόμα υπάρχει ένας κόμπος στον λαιμό για τα παιδιά και τους νέους που χάθηκαν στα Τέμπη. Οι τραγικές φιγούρες των γονιών που θρηνούν ή αναζητούν τα παιδιά τους έξω από τα νοσοκομεία δεν φεύγουν από το μυαλό. Στοιχειώνουν.
Γι’ αυτό και δεν πρέπει να ξεχαστούν από όλους μας οι εγκληματικές ευθύνες όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων που ιδιωτικοποίησαν, κατέτμησαν τον ΟΣΕ, την ΤΡΑΙΝΟΣΕ αργότερα και στη συνέχεια την ξεπούλησαν σε μεγάλη ιδιωτική εταιρεία. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι όλα τα αστικά κόμματα χαιρέτισαν την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ.
Η ΝΔ που έλεγε ότι ο ΟΣΕ, η πιο προβληματική επιχείρηση, έγινε κερδοφόρος χάρη στην πολιτική της, ο ΣΥΡΙΖΑ που έλεγε ότι η πώλησή του απάλλαξε τη χώρα από μεγάλο βάρος και ο Βαρουφάκης που έλεγε ότι «αν οι Κινέζοι ήταν διατεθειμένοι να επενδύσουν δισ., θα ήμουν ευχαριστημένος αν την αγόραζαν έστω και με ένα ευρώ».
Γιατί το έγκλημα ήταν προδιαγεγραμμένο. Και στο όνομα των κερδών δεν πάρθηκε κανένα μέτρο.
Αυτοί έτσι μετράνε τις ζωές των παιδιών μας… Με ευρώ. Υπολογίζουν το κόστος. Εξασφαλίζουν τα κέρδη τους. Είναι η ανάπτυξή τους, η καπιταλιστική ανάπτυξη που μας οδηγεί κάθε τρεις και λίγο να μετράμε απώλειες.
Από την άλλη όλοι εμείς…
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και θέλουμε να τα δούμε ευτυχισμένα.
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και ονειρευόμαστε μαζί τους.
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και θέλουμε γι’ αυτά το καλύτερο.
Και είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε για να ξεπεραστεί κάθε εμπόδιο. Κι είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε όποιον τα απειλήσει.
Η κοινωνία καθορίζει πώς θα ζήσουν τα παιδιά μας
Ομως, όσες προσπάθειες κι αν κάνουμε για να εξασφαλίσουμε ατομικά τις καλύτερες προϋποθέσεις για την οικογένεια και τα παιδιά μας η αλήθεια είναι ότι το τελικό, το καθοριστικό, το πιο κρίσιμο στοιχείο είναι πάντα το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύσσονται, μεγαλώνουν, κοινωνικοποιούνται. Τελικά είναι το ίδιο το σύστημα, η οικονομία και οι πολιτικές που ασκούνται που διαμορφώνουν το «σκηνικό» της ζωής των παιδιών μας.
Γιατί όσο κι αν ο εργαζόμενος γονιός με τη στάση του προσπαθεί να διαπαιδαγωγήσει το παιδί του, να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, να το μορφώσει και να το «εξασφαλίσει», πάντα θα σκοντάφτει…
Στους παιδικούς σταθμούς που δεν φτάνουν.
Στο σχολείο που προσφέρει λίγη γνώση και πολύ άγχος.
Στις σπουδές με τα υποβαθμισμένα πτυχία.
Στις πανάκριβες ιατρικές εξετάσεις, στα υποβαθμισμένα από τις κυβερνήσεις δημόσια νοσοκομεία.
Στις σμπαραλιασμένες εργασιακές σχέσεις.
Στις τραγικές ελλείψεις υποδομών για άθληση και πολιτισμό.
Στις σάπιες αξίες του ανταγωνισμού, του ατομισμού που το σύστημα ποτίζει το μυαλό και την καρδιά των νέων ανθρώπων.
Στην έλλειψη ελεύθερου χρόνου γονιών και παιδιών.
Στη δυσκολία μας να ανταποκριθούμε οικονομικά ακόμα και σε στοιχειώδεις ανάγκες.
Και όλα αυτά για τους «τυχερούς» που η αγωνία τους δεν διακόπηκε από ένα δράμα.
Οπως ένας λέβητας που σκάει στο σχολείο, μία πλημμύρα στη γειτονιά, μία περιοχή που καίγεται, ένα ταξίδι που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ …αφού λείπουν ακόμα και τα στοιχειώδη μέτρα πρόληψης και προστασίας από φυσικές καταστροφές και μεγάλης έκτασης ατυχήματα.
Να πολεμήσουμε την πολιτική που απειλεί τα παιδιά μας
Οταν κάποιος απειλεί το παιδί μας, τον απορρίπτουμε, τον αποφεύγουμε, τον πολεμάμε. Ετσι να πολεμήσουμε και την πολιτική που απειλεί τα παιδιά μας.
Γιατί όσο κι αν τώρα όλοι προσπαθούν να πετάξουν από πάνω τους την ευθύνη, είναι βέβαιο πως όχι μόνο σε αυτό το έγκλημα, μα και για κάθε δυσκολία, κάθε πρόβλημα, κάθε απειλή που υπάρχει στη ζωή των παιδιών μας είναι υπεύθυνα και πρέπει να πληρώσουν όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν, ή ζητάνε τώρα την ψήφο μας για να κυβερνήσουν, να συγκυβερνήσουν, να στηρίξουν κυβερνήσεις. Γιατί με τους νόμους που ψήφισαν στήριξαν την πολιτική που αποθεώνει το κυνήγι του κέρδους.
Κάθε κυβέρνηση θα είναι χειρότερη, καμία δεν μπορεί να δώσει λύσεις. Ούτε και να βελτιώσει έστω κάπως την κατάσταση! Αλλωστε, η καθεμία συμπληρώνει, συνεχίζει ό,τι άφησε η προηγούμενη ανολοκλήρωτο στο συρτάρι.
Από πού και τι να πιάσεις…
Από την Παιδεία;
Διαδοχικά η μία μετά τις άλλες οι κυβερνήσεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) προωθούν την αυτονομία της σχολικής μονάδας, δηλαδή την εξάρτησή της από την τσέπη μας, ενώ καμία δεν προχώρησε π.χ. σε γενικευμένο έλεγχο αντισεισμικής προστασίας των σχολικών κτιρίων.
Από την Υγεία;
Ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατρέπει τα νοσοκομεία σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου με το Νοσοκομείο Σαντορίνης, προχωρά η ΝΔ τώρα και με το Ογκολογικό Παίδων.
Από τα ζητήματα προστασίας του παιδιού;
Τόσο η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ όσο και η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ βάζουν τέλος σιγά σιγά στις δημόσιες δομές παιδικής προστασίας βαφτίζοντάς τες, προκλητικά, ιδρύματα, στο όνομα της οικογενειακού τύπου εναλλακτικής φροντίδας.
Εφτασαν μάλιστα ακόμα και την αναδοχή παιδιού (που αποτελεί ύψιστη αλτρουιστική πράξη) να εμπορευματοποιήσουν θεσμοθετώντας την επαγγελματική αναδοχή. Το ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ και το διατήρησε η ΝΔ.
Από την αντιμετώπιση της σχολικής βίας;
Καμία κυβέρνηση δεν αντιμετώπισε τις αιτίες της. Καμία δεν πήρε μέτρα ώστε στα σχολεία να υπάρχουν κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι, να φτιαχτούν σχολές γονέων. Αντίθετα, προβάλλουν ως λύση την ανώνυμη καταγγελία, τη διάλυση των όποιων σχέσεων μέσα στο σχολείο που είναι αυτές που θα μπορούσαν να είναι στήριγμα και εμπόδιο στην ανάπτυξη της βίας στα σχολεία.
Δεν θέλουμε το λιγότερο κακό για τα παιδιά μας. Θέλουμε το καλύτερο!
Αν ρωτήσουμε τους εαυτούς μας τι θέλουμε για τα παιδιά μας, κανένας μας δεν θα απαντήσει: Θέλω το λιγότερο κακό. Ολοι θα πούμε το καλύτερο!
Ετσι να σκεφτούμε και για την κοινωνία που διαμορφώνει το πλαίσιο μέσα στο οποίο ζούνε τα παιδιά μας. Γιατί το λιγότερο κακό πάντα οδηγεί στο χειρότερο… και το χειρότερο στις τραγωδίες.
Ετσι και τώρα μπροστά στις εκλογές. Κανένας να μη δώσει συγχωροχάρτι στα κόμματα που διαμορφώνουν ένα δύσκολο παρόν και ένα δυσοίωνο μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας!
Κανένας να μην επιλέξει με κριτήριο το λιγότερο κακό, γιατί σίγουρα δεν αρκεί σήμερα να φύγει αυτή η κυβέρνηση και να έρθει μία άλλη που ίσως πιστεύουμε ότι δεν θα είναι τόσο χάλια.
Είναι πια ζήτημα ζωής και θανάτου να είναι όσο το δυνατόν πιο ανίσχυρα τα κόμματα αυτά!
Είναι πια καιρός να διεκδικήσουμε όσα έχουμε ανάγκη εμείς και τα παιδιά μας.
Γιατί αν η κοινωνία καθορίζει πώς θα ζήσουν τα παιδιά μας, τότε το κρίσιμο είναι να παλέψουμε για την κοινωνία που έχουμε και έχουνε ανάγκη. Για την κοινωνία εκείνη που δεν θα έχει ως κίνητρο το κέρδος, αδιαφορώντας για την ανθρώπινη ζωή, αλλά θα κινείται και θα αναπτύσσεται με σκοπό να ικανοποιούνται οι κοινωνικές, οι ανθρώπινες ανάγκες.
Η πάλη αυτή αφορά το σήμερα. Το τώρα της ζωής μας.
Μα αφορά και το αύριο. Το μέλλον των σημερινών παιδιών. Των παιδιών μας.
Με τις αυταπάτες, με την αναμονή, με το περίμενε δεν γίνεται τίποτα.
Με την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, με τη συλλογική δράση μπορούμε κάτι να πετύχουμε.
Με τον οργανωμένο αγώνα και ισχυρό το ΚΚΕ μπορούμε να φέρουμε τα πάνω κάτω.
Η ζωή μάς έχει αποδείξει ότι δεν πρέπει, δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στο εγκληματικό δολοφονικό αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις του.
Η ζωή μάς έχει δείξει ότι η ελπίδα υπάρχει μόνο αν εμπιστευτούμε τις δικές μας δυνάμεις. Γιατί μόνο ο λαός σώζει τον λαό.
Αυτόν τον δρόμο χαράζουμε κάθε μέρα με την πάλη μας. Αυτόν τον δρόμο θέλουμε να ενισχύσουμε κάνοντας πιο ισχυρό το ΚΚΕ και στις εκλογές.
Σε αυτόν τον δρόμο δεν έχει… πάρε με όταν φτάσεις.
Αυτόν τον δρόμο πρέπει να πορευτούμε για να φτάσουμε μαζί με τα παιδιά μας σε ένα καλύτερο μέλλον.
Τι άλλο να περιμένουμε πια;
Της
Βαγγελιώς ΠΛΑΤΑΝΙΑ*
* Η Β. Πλατανιά είναι μέλος της ΚΕΟΕ του ΚΚΕ και του Γραφείου Περιοχής της ΚΟ Αττικής, υποψήφια βουλευτής Βόρειου Τομέα Αττικής
