Τι ειρωνεία !Την ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού ο σύγχρονος ελληνικός κόσμος μας χαρίζει μια ακόμη τραγική νουβέλα που ούτε σε μυθοπλασία δεν χωρεί. Και ο πιο αναγνωρισμένος σκηνοθέτης δεν θα τολμούσε να απεικονίσει το βλέμμα ενός κακοποιημένου παιδιού ή να «γυρίσει» την σιωπή αυτής της φρίκης. Ο ήχος της πείνας δεν πιάνεται από τα high end μηχανήματα. Ο αιώνιος αποκλεισμός τους δεν χωράει σε ταινία μεγάλου μήκους. Είναι άπειρος. Όσο κι αν είναι καλός ο ενδυματολόγος η φτώχεια ζητάει πολλά, πολλά ρούχα.
Το συναίσθημα της οργής, της λύπης, της δυσφορίας διεγείρεται σε κάθε τέτοια περίπτωση. Αλλά δεν φτάνει να ξορκίσει το κακό.
Η παιδική προστασία στα ανήμπορα παιδιά είναι αποκλειστικό και επιβεβλημένο καθήκον της πολιτείας. Αυτής που επιτρέπει να πολλαπλασιάζονται τα παιδιά με το σημάδι του εγκλήματος σε βάρος τους.
Απαιτεί κονδύλια γενναία, μακροχρόνιο ΣΥΝΕΚΤΙΚΟ σχεδιασμό για την προστασία του παιδιού με νέες, ενισχυμένες κοινωνικές δομές. Ειδικές υπηρεσίες στους δήμους, τις Περιφέρειες στις Εισαγγελίες, στις διευθύνσεις Αστυνομίας ανηλίκων για την σταδιακή αποϊδρυματοποίηση των παιδιών.
Απαιτείται πια το νέο Εθνικό Σχέδιο Δράσης.
Από μεγαλοστομίες γκιώσαμε. Από εικόνες σιχαθήκαμε. Από πληροφορίες πήξαμε. Από απόψεις και σκέψεις μπερδευτήκαμε.
Μοιραία έρχεται στο νου και πάλι το σινεμά. Εκείνο του Παντελή Βούλγαρη « Ηλία, Ρίχτο».
Και την εντολή για την κατεδάφιση αυτού του μουχλιασμένου οικοδομήματος μόνο εμείς μπορούμε να τη δώσουμε. Εμείς οι χολοσκασμένοι σχολιαστές.
