Μιχάλης Χαραλαμπάκης: Ο Λωτ και οι ανήλικες κόρες του. Μια βιβλική ιστορία αιμομιξίας

 

       H εκκλησία και η χριστιανική θρησκεία γενικότερα διατείνεται με έπαρση για τη προάσπιση της ηθικής και για τον ενάρετο βίο των “ιερών” μορφών της, καθώς και για τη στήριξη, την κατήχηση και τη νουθεσία της νεολαίας «σύμφωνα με το πνεύμα και το γράμμα των Ιερών Γραφών»! 

       Αλλά επειδή ο όρος «Ιερές Γραφές» είναι κατά κάποιον τρόπο αόριστος, ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, με ζωντανά παραδείγματα “ιερών προσώπων”, για τα οποία η χριστιανική θρησκεία υπερηφανεύεται και τα θεωρεί καύχημα και τιμή, αφού τα κατατάσσει στο «χορό των δικαίων και αγίων» και εορτάζει τη μνήμη τους σε συγκεκριμένες ημερομηνίες. Ένα τέτοιο σεβαστό πρόσωπο της εβραϊκής ιστορίας και της ιουδαιοχριστιανικής θρησκείας, αλλά και της χαλδαϊκής ηθικής, που «ευαρέστησε τον Θεό», είναι ο ανιψιός του Πατριάρχη Αβραάμ, ο Λωτ, που εορτάζεται στις 9 Οκτωβρίου και στις 18 Δεκεμβρίου. 

       Ο Λωτ λοιπόν και η οικογένειά του ήταν οι μόνοι, σύμφωνα με την «θεόπνευστη» Παλαιά Διαθήκη, που σώθηκαν από την καταστροφή των Σοδόμων. Ας δούμε όμως πιο προσεκτικά ποια ήταν η «σεσωσμένη» από την καταστροφή  «αγία οικογένεια»: Ο Λωτ είναι αυτός που μετά την απομάκρυνσή του από τα Σόδομα (με τη βοήθεια του Θεού κατά τη Βίβλο) και την απώλεια της γυναίκας του (άγνωστο το όνομά της), εγκαταστάθηκε μαζί με τις δυο ανήλικες παρθένες κόρες του σε μια σπηλιά πάνω στα βουνά, διότι «εφοβήθη να κατοικήσει εν Σηγώρ και κατώκησεν εν σπηλαίω» (Για να φοβάται σίγουρα κάτι κακό θα είχε κάνει, αλλά ας δούμε την εξέλιξη της ιστορίας).

 

       Εκεί πάνω στην απομόνωση λοιπόν και αφού συνεννοήθηκαν μεταξύ τους οι δυο κόρες του Λωτ, τον πότισαν κρασί (αλήθεια που το βρήκαν το κρασί οι κυνηγημένοι ή αυτό είναι η προσπάθεια δικαιολόγησης των άνομων πράξεών του;) και στη συνέχεια προχώρησαν μαζί του σε ερωτικές συνευρέσεις (εναλλάξ βράδυ παρά βράδυ), «και συνέλαβον αι δύο θυγατέρες Λωτ εκ του πατρός αυτών. Και έτεκεν η πρεσβυτέρα υιόν και εκάλεσε το όνομα αυτού Μωάβ λέγουσα: εκ του πατρός μου. Ούτος πατήρ Μωαβιτών έως της σήμερον ημέρας. Έτεκε δε και η νεωτέρα υιόν και εκάλεσε το όνομα αυτού Αμμάν, λέγουσα: υιός γένους μου. Ούτος πατήρ Αμμανιτών έως της σήμερον ημέρας.»! Γεν. ΙΘ΄35-37.

       Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: Τι χειρότερα από τον Λωτ μπορεί να έκαναν οι κάτοικοι των Σοδόμων για να τους «κάψει ο Θεός» (σύμφωνα με την εβραϊκή Βίβλο); Η ίδια η «Αγία Γραφή» τους παρουσιάζει σαν κοινωνικούς, εργατικούς και νοικοκύρηδες και όχι σαν ανήθικους, έκφυλους και διεστραμμένους! «Ήσθιον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν». Λουκάς ΙΖ΄22-29. Εκτός και αν οι συγγραφείς της “θεόπνευστης” Π. Διαθήκης ήθελαν να πείσουν τους εβραίους ότι η ενδογαμία, η πατρογαμία και η αιμομιξία είναι θεάρεστη πράξη (!), προκειμένου να μείνουν “καθαρά” τα γένη και οι φυλές τους!… 

       Γιατί η δικαιολογία ότι ο Λωτ έχει το ελαφρυντικό του μεθυσμένου γι’ αυτά τα σεξουαλικά του ανοσιουργήματα ή ότι τον παρέσυραν οι κόρες του για να συνευρεθεί μαζί τους δεν περιποιεί ιδιαίτερη τιμή στους υπερασπιστές του, αλλά μάλλον δείχνει το “ποιόν” τους και τους εκθέτει στα μάτια της κοινωνίας και στην κρίση κάθε σκεπτόμενου με πραγματικά ηθικά κριτήρια ανθρώπου, χωρίς θρησκευτικές εξαρτήσεις, συναισθηματικές παρωπίδες και πνευματικές ωτασπίδες! 

Άλλωστε ένας μεθυσμένος δεν σημαίνει ότι δεν έχει επίγνωση του τι κάνει, ούτε χάνει τη μνήμη του, ώστε να μη θυμάται το επόμενο πρωί τι έκανε το προηγούμενο βράδυ. Απλώς πάνω στο μεθύσι εκδηλώνεται πιο εύκολα ο πραγματικός του χαρακτήρας! 

       Ο Μέγας Βασίλειος της Καισαρείας βρήκε για την περίπτωση αυτή σαν αιτία τον «από μηχανής θεό» της χριστιανοσύνης, τον διάβολο! Γράφει λοιπόν ο άγιος Βασίλειος: «Και του διαβόλου την ηδυπάθεια (παράδοση σε σωματικές απολαύσεις) συνασπιζόμενοι (συστρατευόμενοι εναντίον της) … (καθώς) ο Λωτ θυγατρόγαμος γίνεται, γαμβρός εαυτού και πενθερός, ο πατήρ ανήρ, και ο πάππος πατήρ, εκατέρωθεν τους όρους της φύσεως υβρίζων»!!! ΛΟΓΟΣ ΑΣΚΗΤΙΚΟΣ 31.640/30-45.

 

        Αυτή λοιπόν η αισχρή ιστορία αιμομιξίας του Λωτ έντεχνα και με επιμέλεια αποσιωπείται από τους (δήθεν) «πνευματικούς», τους «κήρυκες της ηθικής» και τους ιεροκήρυκες. Και αυτόν τον «άγιο» Λωτ, τον «υβριστή της φύσεως», τον διπλοεορτάζει και τον τιμά η ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία στις 9 Οκτωβρίου και στις 18 Δεκεμβρίου! 

          Ποια περίσσια αγιοσύνη άραγε να επιβάλει αυτή την τιμή; Ποια «οσμή ευωδίας πνευματικής» αναδύεται από τα έργα του; Ποιος θα μας το εξηγήσει; Μήπως εκείνα τα μέλη του ιερατείου (παπάδες, αρχιμανδρίτες, δεσποτάδες) που χαρακτηρίζουν τις προγαμιαίες σχέσεις και την εκτός θρησκευτικού γάμου συμβίωση «πορνεία»; Σίγουρα αυτοί μπορούν να μας απαντήσουν και στο ερώτημα: «Τα εγγόνια του “αγίου” Λωτ ποιόν πατέρα είχανε;»

 

Μιχάλης Χαραλαμπάκης