Το ποιοτικό ποιητικό θέατρο στα καλύτερά του. Οι εραστές της Τέχνης θαυματουργούν εκεί όπου οι μέσοι «επαγγελματίες» ναυαγούν πλήττοντας εαυτούς και αλλήλους.
Η προσφυγιά, η κακοπάθεια των αδυνάμων, το δίκαιο τού ισχυροτέρου και η κατάχρηση τής όποιας εξουσίας… αυτά κι άλλα πολλά είναι τα θέματα αυτού του θεατρικού έργου που προδίδει ευαισθησία κι αυξημένη ενσυναίσθηση.
Τα κοινωνικά θέματα δεν είναι ατομική υπόθεση κανενός αλλά απαίτηση Δικαίου για όλες και όλους μας.
Αυτό είναι και το κεντρικό μήνυμα τού έργου, που χτίστηκε με συνήθη αφηγηματικά υλικά, από τον Μενέλαο Λουντέμη, τον Αντώνη Σαμαράκη και μια ολάκερη αλυσίδα εργατών υπέρ τής Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Ισότητας και της Αδελφοσύνης όλων των ανθρώπων απανταχού τής Γης.
Επαρκέστατος θίασος με υλικά στην φαρέτρα τους από το αθάνατο λαϊκό θέατρο. Συμβατικότητα και υπερπαίξιμο είναι αποτελεσματικά όπλα στην επίτευξη όχι μιας απλής ψυχοσωματικής ταύτισης τού θεατή με το δρώμενο, αλλά μιας νοητικής υπερδιέγερσης που αποδίδει πάντα επιθυμητά αποτελέσματα, αφού η πρόθεσις είναι αγαθή και υπερισχύει η κατευθυντήριος γραμμή που θέτει ο συγγραφέας (η δεινή και παλαίμαχος λογοτέχνις Ρούλα Κοντέα, στην προκειμένη περίπτωση).
Η όποια υπεραναλυτική κινηματογραφικότητα λειτουργεί ενισχυτικά κι όχι αποδυναμωτικά στο όλον ιδεολογικό εγχείρημα. Σκοπός είναι εδώ η ευαισθητοποίηση τού μέσου θεατή/αναγνώστη. Κι αυτό μόνον μέσα από την τριπλή επανάληψη επιτυγχάνεται.
Συμπαθητικοί οι ηθοποιοί στο μαγιακοφσκικό παίξιμό τους. Ο Μπρεχτ ήταν μακριά εκείνη την στιγμή. Κι ο Καρλ Βάλεντιν επίσης. Όμως ο μεγάλος ανατρεπτικός τής Ρωσικής Επανάστασης, που ανατράπηκε κι εκείνος με την σειρά του, ο θεατρικός Μαγιακόφκσι βρίσκει εδώ την τιμητική του με την ενισχυμένη θεατρικότητα μιας πράξης κατά βάσιν λογοτεχνικής.
Γιατί περί αυτού πρόκειται: ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΘΩΣ (ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ) ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΥ ή έστω ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΤΊΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΡΟΟΙΩΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΟΡΙΟΥ ΜΕΧΡΙ ΝΕΩΤΕΡΑΣ. Υπάρχουν βέβαια πάντα και οι φωτεινές εξαιρέσεις. Πάντα υπάρχουν. Όμως περνάνε πολλές δεκαετίες μέχρι να γίνουν «κανόνας».
Απόλαυσα αυτή τη μυσταγωγία απόλυτα προσηλωμένος.
Λυπάμαι μόνον που οι θεατρόφιλοι πάνε σαν τις νυχτοπεταλούδες εκεί μόνον που λάμπουν εκτυφλωτικά τα φώτα τη δημοσιότητας.
Θα απομείνω (και) σε αυτό το δονκιχωτικό μου άθλημα (πάλι) μόνος. Δεν πειράζει όμως. Έχω ταχθεί να προστατεύω και να υπερασπίζομαι τα είδη (λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά) που απειλούνται με εξαφάνιση λόγω ελλείψεως ενδιαφέροντος από τους πολλούς.
Η Ποίηση και η Τέχνη είναι υψιπετής ανάγκη ψυχής. Κι έτσι θα παραμείνει μέχρι να φτάσουμε στις ιδανικές πολιτείες τού μέλλοντος, που κι ευτοπίες αποκαλούνται…
πηγή: https://www.fractalart.gr/ti-lene-evin/
Κριτική από τον Δρ Κωνσταντίνο Μπούρα (https://konstantinosbouras.gr)
