Ο πρώτος εορτασμός της Πρωτομαγιάς πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το 1893 με πρωτοβουλία του Σταύρου Καλλέργη, επικεφαλής του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου. Ανάμεσα στα αιτήματα των διαδηλωτών ήταν η καθιέρωση του 8ωρου, αλλά και της Κυριακής σε μέρα αργίας, καθώς και η απονομή σύνταξης στα θύματα των εργατικών ατυχημάτων.
Ακόμη και εκείνος ο πρώτος εορτασμός ήταν επεισοδιακός. Ο Καλλέργης επέδωσε ψήφισμα στη Βουλή, αλλά η κωλυσιεργία του προέδρου του Σώματος να το αναγνώσει προκάλεσε την έντονη διαμαρτυρία του με αποτέλεσμα, αφού οι στρατιώτες της φρουράς τον χτύπησαν με τα κοντάκια τους, να συλληφθεί για διατάραξη της συνεδρίασης και να φυλακιστεί για δέκα μέρες στις φυλακές του Παλαιού Στρατώνα.
Η Εργατική Πρωτομαγιά γιορτάστηκε σχεδόν κάθε χρόνο τα χρόνια που ακολούθησαν. Το 1936 «πνίγηκε» στο αίμα, όταν στις κινητοποιήσεις των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη έχασαν τη ζωή τους δώδεκα άνθρωποι από την επέμβαση των δυνάμεων της τάξης. Ο θρήνος μιας μητέρας για τον νεκρό της γιο, τον 25χρονο Τάσο Τούση, στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου και Εγνατίας, ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο για τη συγγραφή του ποιητικού του έργου «Ο Επιτάφιος».
Οκτώ χρόνια αργότερα, η Πρωτομαγιά θα συνδεόταν με ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ναζιστικής θηριωδίας. Στις 27 Απριλίου του 1944 αντάρτες της ΕΛΑΣ θα στήσουν ενέδρα στον δρόμο Μολάων – Σπάρτης, στη Λακωνία, και θα σκοτώσουν τον γερμανό στρατιωτικό διοικητή της Πελοποννήσου, στρατηγό Φραντς Κρεχ, και τρεις άνδρες της συνοδείας του. Σε αντίποινα, οι ναζί αποφάσισαν «την εκτέλεση 200 κομουνιστών, καθώς και την εκτέλεση όλων των ανδρών που θα συλλαμβάνονται μεταξύ Μολάων και Σπάρτης».
Παρά τις προσπάθειες των ανταρτών, αλλά και του αρχιεπίσκοπου Δαμασκηνού, οι 200 θα εκτελεστούν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής την 1η Μαΐου του 1944, ενώ οι εκτελεσθέντες στη Λακωνία ξεπέρασαν τους εκατό.
Στα ταραγμένα μεταπολεμικά χρόνια η πρώτη ανοικτή συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα οι πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις πραγματοποιούνται κυρίως σε κλειστούς χώρους λόγω των περιορισμών που επιβάλλονται στις δημόσιες συναθροίσεις.
Την Πρωτομαγιά του 1967 δεν πραγματοποιείται καμία εκδήλωση καθώς λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 21 Απριλίου, έχει επιβληθεί η χούντα των συνταγματαρχών. Από το επόμενο έτος, το δικτατορικό καθεστώς καθιερώνει την Πρωτομαγιά ως αργία.
Η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση της Μεταπολίτευσης, το 1975, πραγματοποιείται στην πλατεία Κοτζιά και χαρακτηρίζεται από μαζικότητα. Από τον επόμενο χρόνο η συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς θα φιλοξενείται στο Πεδίο του Άρεως μπροστά από το κτίριο της ΓΣΕΕ.
Χρονολόγιο των πρωτομαγιάτικων εργατικών απεργιών στην Ελλάδα
Ας δούμε, όμως, εν τάχει, κάποιες βασικές πρωτομαγιάτικες εργατικές απεργίες, στην Ελλάδα, όπως το καταγράφει ο Δημ. Κατσορίδας στο barikat.gr:
1891: Την Πρωτομαγιά ο Σταύρος Καλλέργης και άλλοι 12 σοσιαλιστές φωτογραφήθηκαν μαζί «σαν συμβολική συμμετοχή στην παγκόσμιο επέτειο και διαμαρτυρία των εργατών».
1892: Την Πρωτομαγιά περίπου 30 σοσιαλιστές με επικεφαλής τον Σταύρο Καλλέργη «συγκεντρώθηκαν στο χώρο του Σταδίου και διαμαρτυρήθηκαν κατά του πλουτοκρατικού αθλίου συστήματος».
1893: Η πρώτη μεγάλη και δημόσια εκδήλωση των εργατών και σοσιαλιστών στην Ελλάδα αφιερωμένη στην Πρωτομαγιά. Συγκεντρώθηκαν, περίπου, 500 άτομα στο αρχαίο στάδιο πίσω από το Ζάππειο. Υπέγραψαν ψήφισμα το οποίο αναφέρει: «1.Την Κυριακή καθ’ όλην την ημέρα να κλείνουν τα καταστήματα 2. Να περιορισθεί η εργασία των εργατών εις οκτώ ώρας από δώδεκα που εργάζονται 3. Οι εν τη εργασία παθόντες εργάται να συντρέχωνται υπό του Κράτους και των συναδέλφων των».
1894: Η Πρωτομαγιά εορτάστηκε από τον Κεντρικό Σοσιαλιστικό Σύλλογο και την ομάδα του Πλάτωνος Δρακούλη. Περισσότερα από 1.000 άτομα συμμετείχαν με κόκκινες κονκάρδες. Γύρω-γύρω παρακολουθούσε δύναμη της Χωροφυλακής.
1909: Η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε στη Θεσσαλονίκη, η οποία ήταν ακόμη υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
1911: Η Πρωτομαγιά του 1911 γιορτάστηκε στη Θεσσαλονίκη με μεγαλοπρέπεια. «Εις την μεγάλην παρέλασιν της Θεσσαλονίκης έλαβον μέρος Ισραηλίται, Βούλγαροι, Έλληνες και Τούρκοι. Τέσσαρες μουσικαί ετοποθετήθησαν μεταξύ των χιλιάδων διαδηλωτών, κατατεταγμένων κατά επάγγελμα, τα λάβαρα ήσαν όλα ερυθρά, σοσιαλιστικά, η δε Διεθνής, ο σοσιαλιστικός ύμνος, ήρχισε εις διάφορες γλώσσες ταυτοχρόνως. 12.000 απήργησαν, 7.000 παρήλασαν. Αι αρχαί απεφάσισαν να επέμβουν. Διετάχθη η σύλληψις των Σαμουήλ Γιονά, Σαμπετάι Λεβή, Ιχσάν και Αβραάμ Μπεναρόγια».
1919: Η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε στις μεγάλες πόλεις της χώρας εκτός από Αθήνα και Πειραιά, όπου απαγορεύτηκε κάθε συγκέντρωση. Πραγματοποιείται η πρώτη διάσπαση της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΓΣΕΕ). Από τα 11 μέλη της Διοίκησης οι 5 είναι υπέρ του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος (ΣΕΚΕ) και οι άλλοι 6 υπακούουν στην κυβερνητική πολιτική του Βενιζέλου.
1921: Στις 18 Απριλίου 1921 (με το παλιό ημερολόγιο) έγιναν οι εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς στη Θεσσαλονίκη. Οι αρχές είχαν απαγορεύσει όλες τις συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις. Με έκκληση, όμως, του ΣΕΚΕ(Κομμουνιστικό) και των σωματείων, οι εργάτες κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις και γίνονται συγκρούσεις με την αστυνομία. Την ίδια μέρα ένα σύνταγμα στρατού που πήγαινε για το Μέτωπο της Μικράς Ασίας στασίασε και στρατιώτες συναδελφώθηκαν με τους εργάτες προς μεγάλο τρόμο της κυβέρνησης. Οι αρχές κήρυξαν το στρατιωτικό νόμο και κατάφεραν να επιβάλουν την «τάξη»!
1922: Την Πρωτομαγιά του 1922 τα εργατικά συνδικάτα είχαν αναγγείλει ότι θα κατέβουν σε απεργίες και θα πραγματοποιηθούν συγκεντρώσεις. Η Ναυτεργατική Ομοσπονδία αποφάσισε να γίνει απεργία στα καράβια από τις 5 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα και όλα τα πλοία να σημαιοστολιστούν. Τα καράβια που ταξίδευαν στο ανοικτό πέλαγος να κάνουν 10λεπτη στάση του πλου τους. Υπήρξαν, όμως, και αντιδράσεις άλλων οργανώσεων που βρισκόντουσαν κάτω από τον κυβερνητικό έλεγχο. Το Εργατικό Κέντρο Αθηνών (ΕΚΑ) αρνήθηκε να συμμετάσχει στην απεργία.
1923: Η Πρωτομαγιά γιορτάζεται στον Άγιο Γιάννη τον Ρέντη. Αντιπροσωπεύθηκαν 40 σωματεία του Εργατικού Κέντρου Πειραιώς και 20 των Αθηνών. Κύρια αιτήματα είναι οι αυξήσεις των μισθών, η εφαρμογή του 8ώρου και η δημιουργία Γραφείων Ευρέσεως Εργασίας.
1924: Την Πρωτομαγιά του 1924 ισχύει ο στρατιωτικός νόμος. Παρά την απαγόρευση, εργάτες συγκεντρώνονται μπροστά στο κτίριο του Δημοτικού θεάτρου Αθηνών (πλατεία Κοτζιά). Ο στρατιωτικός διοικητής αρνήθηκε να τους δώσει την άδεια και τους έστελνε για τον εορτασμό στις στήλες του Ολυμπίου Διός. Οι εργάτες έσπρωξαν τους στρατιώτες. Ο επικεφαλής των στρατιωτικών τμημάτων δίνει εντολή στην πυροσβεστική αντλία να καταβρέξει τους διαδηλωτές. Αυτοί, όμως, επιμένουν και τότε δίνει εντολή στο ιππικό να επιτεθεί εναντίον τους. Τους διασκορπίζουν και τους κυνηγάνε προς τις οδούς Αιόλου και Αθηνάς. Σκοτώνουν έναν εργάτη και τραυματίζουν 12. Στις συγκρούσεις τραυματίζονται και 5 στρατιώτες. Γίνονται πολλές συλλήψεις.
1926: Η Πρωτομαγιά μετετέθη να εορτασθεί στις 4 Μαΐου, ημέρα Τρίτη. Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στον Άγιο Γιάννη τον Ρέντη. Πόντιοι κομμουνιστές εργάτες έψαλλαν για πρώτη φορά τον ύμνο της Διεθνούς σε ποντιακή διάλεκτο.
1932: Η Πρωτομαγιά συμπίπτει με την ημέρα του Πάσχα. Έγινε προσπάθεια συγκέντρωσης στις στήλες του Ολυμπίου Διός. Επενέβη η αστυνομία και τους διέλυσε.
1936: Πανεργατική εξέγερση στη Θεσσαλονίκη και κήρυξη πανεργατικής απεργίας. Οι αιτίες της εξέγερσης ήταν η ακρίβεια στα ήδη πρώτης ανάγκης, οι χαμηλοί μισθοί, τα αλλεπάλληλα οικονομικά σκάνδαλα που τροφοδοτούσαν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, καθώς επίσης η αυταρχική συμπεριφορά του κράτους και της Αστυνομίας απέναντι στα χρόνια εργατικά αιτήματα. Όμως, η σπίθα άναψε από τον κλάδο των καπνεργατών, ο οποίος αντιμετώπιζε εκτεταμένη ανεργία[2] και είχε ξεκινήσει απεργία από τις 29 Απριλίου. Με τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς η απεργία των καπνεργατών επεκτείνεται στις Σέρρες, στη Δράμα, στην Ξάνθη, στον Λαγκαδά, στον Βόλο και στην Καρδίτσα. Η εξέγερση, η οποία γενικεύεται, φαίνεται τελικά ως η μόνη λύση για τα φτωχά εργατικά-λαϊκά στρώματα. Στις 9 Μαΐου κηρύσσεται η μεγάλη γενική απεργία στη Θεσσαλονίκη, ενώ τα εμπορικά καταστήματα κλείνουν σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους απεργούς. Τελικά, η εξέγερση καταστέλλεται βίαια με 12 νεκρούς (κατ’ άλλους 16) και δεκάδες τραυματίες εργάτες και εργάτριες.[3] Οι δολοφονίες των εργατών ήταν η έμπνευση του Ρίτσου για να γράψει τον «Επιτάφιο». Στις 4 Αυγούστου, του ίδιου έτους, γίνεται η δικτατορία του Μεταξά. Κρατικοποιούνται οι εργατικές οργανώσεις και απαγορεύονται οι εκδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις.
1942: Οι αρχές Κατοχής (ιταλικές και γερμανικές) απαγόρευσαν οποιαδήποτε εκδήλωση για την Πρωτομαγιά. Όμως, 1.500 εργάτες τεσσάρων μηχανουργείων του Πειραιά, καθώς και οι εργαζόμενοι του εργοστασίου σιγαρέτων Παπαστράτου κατέβηκαν σε απεργία. Στάση εργασίας έγινε και στους Σιδηροδρομικούς.
1943: Εκδηλώσεις για την Πρωτομαγιά έγιναν σε πολλές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, παρά τις απαγορεύσεις από την Κατοχική κυβέρνηση. Επίσης, πραγματοποιήθηκαν μερικές «πεταχτές» συγκεντρώσεις στα γρήγορα με ένα μικρό λόγο σε αγορά ή σε άλλο μέρος με κόσμο.
1944: Η τραγικότερη από όλες τις Πρωτομαγιές. Πλησιάζει το τέλος της Κατοχής. Φαίνεται καθαρά πια η ήττα του φασιστικού-ναζιστικού άξονα και οι στρατιωτικές αρχές εντείνουν την τρομοκρατία. Την Πρωτομαγιά του 1944 πήραν 200 κρατούμενους από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Τους οδήγησαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και τους πολυβολούσαν κατά ομάδες 20 κρατουμένων από τις δέκα το πρωί μέχρι τις δύο το μεσημέρι. Έπεσαν όλοι ηρωικά, τραγουδώντας για την Λευτεριά.
1945: Η συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη, 10 Μαΐου το πρωί, στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ήταν η πρώτη δημόσια συγκέντρωση μετά την Κατοχή και τα Δεκεμβριανά του 1944. Μαζεύτηκαν, περίπου, 40.000 άτομα. Αριθμός που ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη.
Μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτόν, μόνο τις χρονιές 1945-46 εορτάσθηκε ελεύθερα η εργατική πρωτομαγιά, με μεγάλες και ανοικτές εργατικές συγκεντρώσεις. Στις 27 Ιουνίου 1946, το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), κατόπιν κρατικής παρέμβασης, ακύρωσε το 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, προκαλώντας κρίση στο συνδικαλιστικό κίνημα, επιβάλλοντας στη Διοίκηση της ΓΣΕΕ τον, συντηρητικών απόψεων, Φ. Μακρή και την παράταξή του. Από εκεί και μετά αρχίζει μια περίοδος για τα συνδικάτα, η οποία χαρακτηρίζεται από αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, κρατικές-αστυνομικές παρεμβάσεις, έλεγχο του επίσημου συνδικαλισμού (της ΓΣΕΕ) από τον εργατοπατερισμό, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων που χρησιμοποιούνται ως μέσο εκφοβισμού των πολιτών, διώξεις, εξορίες και φυλακίσεις συνδικαλιστών, περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών, λειτουργία του συνδικαλιστικού τμήματος της Ασφάλειας, εργοδοτική τρομοκρατία, καθώς επίσης διαγραφή από τη δύναμη της ΓΣΕΕ όσων συνδικαλιστικών οργανώσεων επηρεάζονται από την Αριστερά. Ένα από τα κατασταλτικά μέτρα ήταν και η απαγόρευση συγκέντρωσης σε ανοιχτό χώρο, άρα και του εορτασμού της εργατικής πρωτομαγιάς.
Όλα αυτά τα μέτρα είχαν καταστροφικές συνέπειες για το συνδικαλιστικό κίνημα.
Ο δε Φ. Μακρής θα παραμείνει στη Διοίκηση της ΓΣΕΕ επί εικοσαετίας, με εξαίρεση την περίοδο 1964-66.
Οι συγκεντρώσεις της ομάδας Μακρή που ελέγχει τη ΓΣΕΕ δεν αφήνουν στις εκδηλώσεις που πραγματοποιούν να παρευρίσκονται σωματεία και συνδικαλιστές, που δεν είναι της επιρροής τους. Γι’ αυτό σε αρκετές περιπτώσεις τα διαγραμμένα σωματεία από την ΓΣΕΕ ή και αυτά που δεν συμφωνούν μαζί της, τα αντιπολιτευόμενα, δημιουργούν οριζόντιες μορφές συνεργασίας και συντονισμού, πραγματοποιώντας τις δικές τους πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις σε διάφορους άλλους κλειστούς χώρους (π.χ. θέατρα), καλώντας τους εργαζόμενους να απεργήσουν.
1960: Μπορεί να χαρακτηρισθεί και ως η πρώτη ενωτική πρωτομαγιά, έστω και αν γίνεται κάτω από την ΓΣΕΕ του Φ. Μακρή. Επίσης, είναι και η πρώτη ανοιχτή εκδήλωση μετά το 1947, παρά την άρνηση της κυβέρνησης της δεξιάς (ΕΡΕ) να δώσει άδεια για ανοικτή συγκέντρωση. Η αστυνομία επιτίθεται στους διαδηλωτές, με αποτέλεσμα να υπάρξουν δεκάδες τραυματίες. Όμως, από εκείνη την περίοδο φαίνεται ότι κάτι πάει να αλλάξει. Η άνοδος της Αριστεράς (ΕΔΑ), η μαχητικότητα των οικοδόμων, οι οποίοι τίθενται στην πρωτοπορία του εργατικού κινήματος, η ίδρυση, τον Φεβρουάριο του 1962, της Κίνησης των 115 Συνεργαζόμενων Εργατοϋπαλληλικών Οργανώσεων (ΣΕΟ-115), η αύξηση των απεργιακών αγώνων, οι κινητοποιήσεις των Ιουλιανών του 1965 κλπ, συνέβαλαν στην ανάκαμψη του εργατικού κινήματος και έδωσαν θάρρος στο λαό και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του.
1963-67: Το 1963, για πρώτη φορά από το 1946, δόθηκε άδεια συγκέντρωσης του εορτασμού της πρωτομαγιάς σε ανοιχτό χώρο, στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Τη συγκέντρωση συγκάλεσαν 82 σωματεία, τα οποία ήταν σε αντίθεση με την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Η συμμετοχή ήταν μεγάλη (20.000 εργαζόμενοι) παρά την προσπάθεια της ομάδας του Μακρή να την εμποδίσουν. Γενικά, όλη αυτή την περίοδο οι συγκεντρώσεις είναι μαζικές και ενθουσιώδεις, αποδεικνύοντας την αλλαγή του πολιτικού κλίματος που επέρχεται μετά από την απαγόρευση βασικών δημοκρατικών ελευθεριών τόσων χρόνων κρατικής τρομοκρατίας. Αυτή η έντονη εργατική δραστηριότητα της δεκαετίας του 1960 διακόπτεται με τη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 και την επιβολή του στρατιωτικού νόμου όπου απαγορεύει κάθε συγκέντρωση. Με τον Νόμο 380/1968, η δικτατορία μετατρέπει την εργατική πρωτομαγιά σε υποχρεωτική αργία.
1975: Πραγματοποιείται η πρώτη μεγάλη, μετά τη δικτατορία, πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση, στην οποία συμμετείχαν χιλιάδες εργαζομένων. Μάλιστα, ο εορτασμός της ήταν ενωτικός και οργανώθηκε τόσο από την προσωρινή διοίκηση της ΓΣΕΕ, μέσω των Εργατικών Κέντρων Αθήνας και Πειραιά, όσο και από τη συμμετοχή όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων της Αριστεράς.
1978: Με απόφαση των αριστερών συνδικαλιστικών παρατάξεων (ΠΑΣΚΕ/ΠΑΣΟΚ, ΕΣΑΚ-Σ/ΚΚΕ, ΑΕΜ/ΚΚΕεσωτερικού) γίνεται χωριστή συγκέντρωση σε σχέση με τη ΓΣΕΕ. Βασικοί λόγοι είναι η άρνηση της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ να προχωρήσει στον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και στην εφαρμογή του αναλογικού συστήματος εκλογών.
1982: Μεγάλη ενωτική συγκέντρωση στο Πεδίον του Άρεως. Εν τω μεταξύ έχει εκλεγεί, στις 18 Οκτώβρη 1981 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία δείχνει διάθεση να βοηθήσει στον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος. Έτσι, η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση ψηφίζει τον Νόμο 1264, καταργώντας τον Νόμο 330/76, σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της ομαλότητας στο εσωτερικό του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος. Έτσι, τα συνδικάτα μπόρεσαν να προβούν σε εκκαθάριση των συνδικαλιστικών τους μητρώων από τα σωματεία-σφραγίδες και στην οργάνωση γνήσιου συνεδρίου της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
1986: Χωριστή πρωτομαγιά, εξαιτίας νέας κρίση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τα οικονομικά μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές του 1985 (περιορισμός της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής-ΑΤΑ, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, αυξήσεις των τιμολογίων των Δημοσίων Οργανισμών) προκαλούν απεργιακούς αγώνες. Σημειώνονται σημαντικές μεταβολές στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος. Αλλάζουν οι συσχετισμοί δύναμης στο εσωτερικό της ΓΣΕΕ, όπου η πλειοψηφία περνά στην Αριστερά, δηλαδή στη συνεργασία επτά στελεχών της ΠΑΣΚΕ που διαφωνούν με τα μέτρα της κυβέρνησης με τους συνδικαλιστές του ΚΚΕ (ΕΣΑΚ-Σ) και του ΑΕΜ (ΚΚΕ εσωτερικού). Κατόπιν δικαστικής απόφασης ανατρέπεται η εκλεγμένη διοίκηση της ΓΣΕΕ και διορίζεται νέα μονοπαραταξιακή από στελέχη της ΠΑΣΚΕ, εφόσον η συνδικαλιστική αντιπολίτευση αρνήθηκε να μπει στη διορισμένη διοίκηση. Έτσι, επέρχεται διάσπαση στον συνδικαλιστικό χώρο, η οποία οδηγεί και σε δύο διαφορετικές πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις: της ΓΣΕΕ στο Πεδίον του Άρεως και των άλλων παρατάξεων στις Στήλες του Ολυμπίου Διός. Η αποκατάσταση στην ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος επέρχεται το 1989, στο 25ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ.
1989 έως σήμερα: Παρ’ ότι από το 1989 και μετά, οι συγκεντρώσεις είναι ενωτικές, εντούτοις, αρχίζει να παρουσιάζεται μια κάμψη των συγκεντρώσεων της πρωτομαγιάς, η οποία εκδηλώνεται με την όλο και μικρότερη και χωρίς ενθουσιασμό συμμετοχή των εργαζομένων. Η απομαζικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος γίνεται πλέον φανερή. Το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων χειροτερεύει, ενώ αποδομούνται συνεχώς οι εργασιακές σχέσεις. Η κατάσταση αυτή επιτείνεται από τις χωριστές πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις.
